Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik afstevende op een rolstoel omdat de lipoedeem mijn benen zo enorm verslechterde. Er is ook een tijd geweest dat ik dacht dat ik mijn rechterarm nooit meer zou kunnen gebruiken en altijd met pijn zou moeten leven. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik mijzelf letterlijk zou dood eten en alleen maar in gewicht zou blijven groeien. Ik schrijf bewust dat die tijden er zijn geweest omdat ik die tijden uiteindelijk toch weer heb weten te kunnen keren, hoe moeilijk het op dat moment ook leek en hoe graag ik ook wilde opgeven.

Dieptepunt op dieptepunt

Na jaren leven met lipoedeem zonder dat ik wist dat het lipoedeem was, dacht ik dat ik mijn dieptepunt wel had bereikt. Niet weten wat er met je aan de hand is maar wel een lichaam wat continue blijft veranderen, voelde als een bodemloze put waarin ik maar bleef vallen als een soort Alice in Wonderland. Toen ik in 2015 de diagnose lipoedeem eindelijk kreeg, leek de lipoedeem te exploderen en stevende ik af op een rolstoel. Het zijn bizarre momenten om te realiseren en nu op terug te kijken.

Toen ik in 2018 eindelijk het liposuctie traject in kon gaan, dacht ik dat de bodemloze put nu wel een put met een bodem was geworden en de weg alleen nog maar omhoog kon. Niet wetende dat 1 drempeltje in Marrakech het begin was van een nieuwe bodemloze put die nog veel meer impact zou hebben. Hoe hopeloos de afgelopen jaren ook voelden, ik krabbelde er weer uit en bewees mijzelf het tegendeel. Hoe uitzichtloos het ook voelde, ik gaf niet op ondanks dat ik de handdoek al 100x in de ring wilde gooien.

Nooit opgeven

Kennelijk hebben al die jaren dat ik leef met lipoedeem mij 1 ding geleerd: nooit opgeven. Hoe kut ik mij halverwege dit jaar ook voelde, ik besloot toch de stap te zetten naar het lipoedeem revalidatie traject van de Berekuyl. Een stap die samen viel met een revalidatie/ trainings traject en een traject waarmee ik mijn gewicht kon aanpakken. Ik heb mijzelf er letterlijk heen moeten sleuren, ik heb genoeg momenten gehad dat ik wilde opgeven en het liefst gewoon onder mijn steen weer kroop.

Maar ik deed het niet. Ik ging door en gaf niet op. Ik ging door de pijn heen. Ik ging door de frustratie heen. Ik was boos op mijzelf en mijn lichaam. Ik was boos op elke extra kilo die er afgelopen jaren bij was gekomen. Maar ik gaf niet op en in 6 maanden tijd verloor ik bijna 20 kilo, ik kan mijn arm weer gebruiken en kan weer 10 000 stappen per dag lopen. Elke dag is weer een beetje leuker en elke dag is mijn glimlach weer terug. Gewoon omdat in trots ben dat ik niet heb opgegeven en ben door gegaan. En ja, het was zwaar en ik moet er hard voor werken maar als ik zie waar ik nu sta, kan ik alleen maar trots zijn. Waar je ook staat op dit moment in je leven, welke fase lipoedeem je ook hebt en tegen welke uitdagingen je ook aanloopt, geef nooit op en ga door. Elke stap is er eentje en zolang je die stappen blijft zetten, zal elke dag een beetje beter worden.

Take care!

xoxo