Iets meer dan een jaar geleden stond ik aan de voet van het dorp St. Paul de Vence en ik wist dat ik een bezoek aan dit dorp aan mij voorbij moest laten gaan. De straten waren te stijl en te hoog voor mijn lipoedeem benen. Het was een van de vele ontzettend confronterende en vooral verdrietige momenten. Net als de terras stoeltjes waar ik niet meer in paste, de vliegtuigstoel waar ik in gepropt zat, de boulevard van Nice die ik niet kon bewandelen omdat mijn benen niet meer wilden en alle keren dat ik moest rusten omdat mijn lichaam het niet trok. Maar het was ook de vakantie van de vervelende momenten, dat de lipoedeem mijn benen tegen hield, af te sluiten want nog geen maand later zou ik mijn eerste liposuctie hebben. Hoewel die vakantie ontzettend confronterend en verdrietig was, was de vakantie deze maand er eentje van eye openers en reminders.

Opgeven

Toen ik aan de voet van St. Paul de Vence stond, wilde ik het opgeven. De dag aan mij voorbij laten gaan en gewoon met mijn hoofd onder een deken gaan liggen om maar te vergeten dat dit weer gebeurde. Weer kon ik iets niet doen. Weer moest ik iets aan mij voorbij laten gaan. Weer werd ik geconfronteerd met mijn gezondheid en die freaking lipoedeem die mij al jaren belemmerde in het leven. Op dat moment kon ik niet dankbaar meer zijn voor hetgeen ik nog wel kon, het enige wat ik kon zien was wat ik niet meer kon en hoeveel lipoedeem van mij had afgenomen. Op dat moment kon ik niet meer de kracht of positiviteit vinden om toch die straat omhoog te lopen. Ik, die nooit opgaf en altijd maar door ging, kon simpelweg niet meer.

Diezelfde gedachten had ik jaren daarvoor ook gehad toen ik het prijskaartje van de liposucties voorgeschoteld kreeg en wist dat ik dat met de financiële situatie waarin ik toen zat, never nooit kon betalen. Op dat moment gooide ik het bijltje erbij neer en gaf ik alles op waar ik ooit over gedroomd had. Niet wetende dat de lipoedeem zo enorm progressief zou zijn dat ik afstevende op invaliditeit een paar jaar later en dat ik in alles belemmerd zou worden.

Never ever give up

Inmiddels zijn wij een jaar verder en heeft mijn leven behoorlijk op zijn kop gestaan. Afgelopen week in Spanje heeft mij doen inzien wat een enorme progressie mijn lichaam heeft gemaakt. Maar ook ikzelf heb een enorme progressie gemaakt als persoon zijnde. Dapper stapte ik door Sevilla, droeg heerlijke zomerjurkjes met blote benen en trotseerde de boulevard van Carhuela met 30 graden. Het voelde als onoverwinnelijk en ik kon alleen maar dankbaar zijn voor het traject wat ik afgelopen jaar heb gedaan en waarin ik elke euro die ik had heb geïnvesteerd.

De eerste vakantie van 2019 deed mij inzien dat hoe groot je dromen ook zijn, je nooit moet opgeven en altijd moet doorgaan om je droom te bereiken. Ook al zit je lichaam tegen. Ook al zit je financiële situatie tegen. Ook al wil je hoofd niet meer verder. Ga altijd door en probeer je doel te bereiken. Toen ik in Sevilla in mijn favoriete winkel een mooie nieuwe tas afrekende. Toen ik over de boulevard liep met 30 graden. Toen ik geconfronteerd werd met lange benen probleem en ik dit keer te weinig ruimte had omdat mijn benen nu eenmaal lang zijn ipv dat mijn benen te dik zijn. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor deze besef momenten want ik weet van hoe ver ik kom op heel veel vlakken en kijk waar ik nu sta. Het enige wat ik ben is trots. Trots dat ik niet heb opgegeven en dat ik er vorig jaar toch voor ben gegaan. Dat ik elke euro die ik had heb omgedraaid om te zorgen dat ik de operaties kon betalen. Dat ik alles opzij heb gezet om mijn doel te bereiken. Dat ik tijdens mijn herstel niet bij de pakken ben neer gaan zitten en heb geaccepteerd dat het langer ging duren.

De wijze les is dat je never ever mag opgeven, ongeacht hoe moeilijk je situatie ook is. Dus als je op dit moment in een moeilijke positie zit of dromen hebt die niet waar lijken te komen of een lichaam hebt dat tegen werkt, ga door. Elke dag weer en geef nooit op als het tegenzit.

Take care!

xoxo