Selecteer een pagina

Dat lipoedeem wispelturig en onvoorspelbaar is, is inmiddels niets nieuws meer om te vertellen. Dat het bij de een beter uitpakt dan bij de ander, is ook niets nieuws meer om te vertellen. Maar iedereen die te maken heeft met lipoedeem, heeft goede en slechte dagen. Soms zijn er periodes waarin de slechte dagen overheersen en is het soms heel moeilijk om de goede dagen nog te zien. Maar zoals altijd vallen we en staan wij uiteindelijk weer op. Het klinkt makkelijker dan gezegd maar toch zal het moeten. En in dat moeten, zat voor mij de grootste trigger om de lipoedeem niet te kunnen accepteren voor lange tijd.

Moeten maakt gek

Nu is moeten niet een van mijn favoriete woorden omdat ik altijd heel veel van mijzelf moest. De lat moest altijd hoger, ik moest altijd laten zien dat ik mij niet tegen liet houden door de lipoedeem in mijn lichaam. Ik moest net altijd even die extra stap zetten ondanks dat ik nog amper een stap kon zetten. Ik moest, naast een 40 urige werkweek, er ook voor zorgen dat ik een schoon huis had. Ik moest er ook nog voor zorgen dat ik ging sporten, sociale contacten onderhouden, 7 dagen per week bloggen en ondertussen ook nog een leuk en tevreden mens zijn die het perfecte plaatje naar de buitenwereld moest ophouden.

Iets wat voor gezonde mensen al een hele opgave is maar voor iemand met lipoedeem een opgave die te vergelijken is als het beklimmen van de Mount Everest. Er was niemand die vond dat ik het allemaal moest. Er was niemand die er wat van vond als ik een keer de stofzuiger niet door het huis haalde omdat ik een werkweek had die meer dan 40 uur was. Er was niemand die op zijn strepen ging staan als ik een avondje niet gezellig mee ging doen na een werkdag van 12 uur. Er was niemand die vond dat ik het niet goed deed. De mensen om mij heen vonden dat ik het hartstikke goed deed maar ik vond zelf dat ik het niet goed deed en vooral moest voldoen aan dat plaatje in mijn hoofd.

Ademhalen

De lipoedeem triggerde in mij dat ik vond dat ik mijzelf aan de buitenwereld moest bewijzen. Dat ik vond dat ik niet aan het standaard beeld wilde voldoen wat mensen al gauw hebben bij iemand met overgewicht. Ik vond dat ik de wereld moest laten zien dat, ondanks dat mijn lichaam steeds groter werd en ik nog amper op mijn benen kon staan, iemand zoals ik tot heel veel toe in staat was. Ik vond dat vooral heel erg belangrijk, de buitenwereld nog niet zo zeer. Ik legde mijzelf de regels op en vond dat ik nog meer moest.

Maar moeten viel weg op het moment dat ik mijn bovenarm brak en uiteindelijk 10 maanden rondliep met een breuk omdat deze niet wilde genezen. De details zal ik besparen van een loshangende onderarm maar met een breuk in je bovenarm kan je niet zoveel. Ik moest letterlijk afkicken van moeten want ik moest dan wel heel veel van mijzelf maar het ging simpelweg niet. Ik kon heel veel niet en voor het eerst vielen alle hoge latten naar beneden die ik altijd voor mijzelf had geplaatst. Wat ik ooit zo belangrijk vond, viel weg en het enige wat ik nog belangrijk vond was hoe kom ik de dag zo goed mogelijk door. Het plaatje naar de buitenkant verdween langzaam en hoewel ik soms wel struggelde met het moeten monster in mijn hoofd, vond ik de afgelopen maanden de rust en acceptatie dat het soms gewoon niet kan lichamelijk, ondanks dat je vindt dat het wel moet.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.comĀ