Afgelopen week voerde ik in mijn hoofd een discussie over het wel of niet lopend boodschappen gaan doen. Voor de eerste liposuctie was dit echt een no go want ik kon het kleine stukje naar het winkelcentrum hier in de wijk gewoon niet meer lopen. De afgelopen weken was het stukje naar het winkelcentrum mijn maatstaf hoe het ging in mijn herstel. Ik ben nu 7 weken verder na de eerste liposuctie en ongemerkt voerde ik in mijn hoofd afgelopen week toch weer de discussie over wel of niet gaan lopen. Ik ben nu 7 weken in herstel en lichamelijk is de verandering enorm, toch merk ik dat mijn hoofd graag in de oude patronen wil blijven zitten van voor de operatie.

Leven voor de liposucties

Mijn leven voor de liposucties begon door de lipoedeem in mijn benen steeds kleiner te worden. Lopen was afzien en deed ik zo min mogelijk. Maar ik begon ook steeds meer dingen te vermijden. Op een terrasje zitten, liever niet want stel je voor dat ik niet in de stoel pas. Het liefst bleef ik in mijn bureaustoel zitten en als er iemand toevallig bij de printer stond, vroeg ik diegene om mijn papieren mee te nemen want opstaan met zoveel volume in je benen was een hele onderneming. Kleding en schoenen kopen was al helemaal een no go want de teleurstelling en het daarbij horende verdriet kon ik niet meer aan. In mijn hoofd begonnen er dan ook allemaal patronen te vormen die direct gelinkt konden worden aan mijn lichamelijke ongemakken. Heel vaak bedacht ik al van tevoren dat ik dingen niet kon, dus dan hoefde ik er verder ook geen moeite voor te doen. Mijn benen waren de harde realiteit en het werd ook mijn identiteit en daarmee mijn zelfbeeld. Mijn oude patronen bestaan uit heel wat negatieve overtuigingen die van grote invloed zijn geweest op mijn zelfbeeld.

Leven na de 1e liposuctie

We zijn pas 7 weken na de eerste liposuctie en er is de afgelopen weken een wereld voor mij open gegaan. Niet alleen in mijn mobiliteit want afgelopen week moest ik tot tweemaal toe naar 6 hoog lopen door een defecte lift. Hoewel het nog zwaar was met een been die nog zijn oude volume heeft, toch merkte ik een ontzettend verschil in mijn linkerbeen en maakte mijn hart daar een sprongetje van. Maar in mijn hoofd merk ik ook dat het al wat in beweging heeft gezet. Gisteren deed ik een poging tot het opruimen van mijn kledingkast en ik merkte dat er heel wat kledingstukken waren die ik eigenlijk al had afgeschreven. Broeken die ik niet meer droeg want ja, die benen. Truien die ik niet meer aantrok want dan zag je mijn benen teveel. Jurkjes die ik altijd op een aangepaste manier droeg want stel je voor dat je mijn benen zag. Er moest even een knopje om maar ineens zag ik daar kledingstukken met mogelijkheden want straks kan ik die gewoon aan. Maar in eerste instantie verviel ik dus in mijn oude patroon en wees bij voorbaat alles eigenlijk al af. Die overtuiging is zo sterk, dat het eigenlijk het eerste is waar ik dan aan denk.

Excuses

De afgelopen 7 weken liep ik rond met twee ongelijke benen en dat vond mijn hoofd maar al te fijn om zich aan die oude patronen vast te klampen. Want ja, mijn rechterbeen was immers nog in de oude staat en dus een enorm goed excuus om maar lekker in die oude patronen te blijven hangen. Misschien ook wel een vorm van angst want ik leef al zo lang met mijn “oude” benen en alles wat nieuw is, is toch ook eng. Ik kon mij altijd letterlijk en figuurlijk achter mijn benen verschuilen en als excuus gebruiken als ik iets niet wilde of niet durfde. In de loop der jaren is het normaal geworden om dingen maar niet te hoeven doen door mijn lichamelijke ongemakken maar nu dat wordt weg genomen, zijn mijn excuses ook niet meer rechtsgeldig. En dan kom ik voor de volgende angst te staan want wat nu? Nu kan ik mij niet meer verschuilen achter de excuses en zelf gecreëerde negatieve identiteit om maar niet te hoeven laten zien wie ik daadwerkelijk ben.

Oude gewoonte klopte altijd

De afgelopen weken merk ik hoe mijn oude gewoonten niet meer kloppen en tegen mijn gevoel indruisen. Alle excuses die ik afgelopen week zocht om maar niet te gaan lopen, klopten voor geen meter. Zelfs die tas met lege flessen was echt een bullshit excuus terwijl ik voor de operatie dat echt het beste excuus ever vond om met de auto te gaan. Ik besef mij heel goed dat deze oude patronen bij mij zijn gaan horen en het iets is wat ik zo lang met mij heb meegedragen dat het een tweede natuur is geworden. In mijn hoofd klopte die gewoonte altijd en kon ik het naar mijzelf goed praten want dit is wat het is.

Afscheid nemen

De afgelopen 7 weken kon ik al wennen aan hoe mijn nieuwe leven eruit zal gaan zien. Over 7 dagen zal mijn rechterbovenbeen worden geopereerd en is het tijd om afscheid te nemen van mijn oude lichaam en gewoonten. Het moment dat ik mij niet langer meer kan verstoppen achter twee benen die mijn identiteit zijn geworden. Het moment om de ruimte te maken om mijzelf weer te zien om wie ik ben. Natuurlijk zit diegene al die tijd al in mij maar heeft ze zich verstopt achter mijn enorme benen en de identiteit die daarbij hoorde.

Ik verwelkom de ik die ik altijd al was maar along the way kwijt raakte, door een rot ziekte als lipoedeem, met open armen en zal mijn oude patronen en gedachten los gaan laten om te zijn wie ik altijd al was.

Take care!

xoxo

Bron stockafbeeldingen: Shutterstock