Afgelopen week voerde ik in mijn hoofd een discussie over het wel of niet lopend boodschappen gaan doen. Voor de eerste liposuctie was dit echt een no go want ik kon het kleine stukje naar het winkelcentrum hier in de wijk gewoon niet meer lopen. De afgelopen weken was het stukje naar het winkelcentrum mijn maatstaf hoe het ging in mijn herstel. Ik ben nu 7 weken verder na de eerste liposuctie en ongemerkt voerde ik in mijn hoofd afgelopen week toch weer de discussie over wel of niet gaan lopen. Ik ben nu 7 weken in herstel en lichamelijk is de verandering enorm, toch merk ik dat mijn hoofd graag in de oude patronen wil blijven zitten van voor de operatie.
Leven voor de liposucties
Mijn leven voor de liposucties begon door de lipoedeem in mijn benen steeds kleiner te worden. Lopen was afzien en deed ik zo min mogelijk. Maar ik begon ook steeds meer dingen te vermijden. Op een terrasje zitten, liever niet want stel je voor dat ik niet in de stoel pas. Het liefst bleef ik in mijn bureaustoel zitten en als er iemand toevallig bij de printer stond, vroeg ik diegene om mijn papieren mee te nemen want opstaan met zoveel volume in je benen was een hele onderneming. Kleding en schoenen kopen was al helemaal een no go want de teleurstelling en het daarbij horende verdriet kon ik niet meer aan. In mijn hoofd begonnen er dan ook allemaal patronen te vormen die direct gelinkt konden worden aan mijn lichamelijke ongemakken. Heel vaak bedacht ik al van tevoren dat ik dingen niet kon, dus dan hoefde ik er verder ook geen moeite voor te doen. Mijn benen waren de harde realiteit en het werd ook mijn identiteit en daarmee mijn zelfbeeld. Mijn oude patronen bestaan uit heel wat negatieve overtuigingen die van grote invloed zijn geweest op mijn zelfbeeld.
Leven na de 1e liposuctie
We zijn pas 7 weken na de eerste liposuctie en er is de afgelopen weken een wereld voor mij open gegaan. Niet alleen in mijn mobiliteit want afgelopen week moest ik tot tweemaal toe naar 6 hoog lopen door een defecte lift. Hoewel het nog zwaar was met een been die nog zijn oude volume heeft, toch merkte ik een ontzettend verschil in mijn linkerbeen en maakte mijn hart daar een sprongetje van. Maar in mijn hoofd merk ik ook dat het al wat in beweging heeft gezet. Gisteren deed ik een poging tot het opruimen van mijn kledingkast en ik merkte dat er heel wat kledingstukken waren die ik eigenlijk al had afgeschreven. Broeken die ik niet meer droeg want ja, die benen. Truien die ik niet meer aantrok want dan zag je mijn benen teveel. Jurkjes die ik altijd op een aangepaste manier droeg want stel je voor dat je mijn benen zag. Er moest even een knopje om maar ineens zag ik daar kledingstukken met mogelijkheden want straks kan ik die gewoon aan. Maar in eerste instantie verviel ik dus in mijn oude patroon en wees bij voorbaat alles eigenlijk al af. Die overtuiging is zo sterk, dat het eigenlijk het eerste is waar ik dan aan denk.
Excuses
De afgelopen 7 weken liep ik rond met twee ongelijke benen en dat vond mijn hoofd maar al te fijn om zich aan die oude patronen vast te klampen. Want ja, mijn rechterbeen was immers nog in de oude staat en dus een enorm goed excuus om maar lekker in die oude patronen te blijven hangen. Misschien ook wel een vorm van angst want ik leef al zo lang met mijn “oude” benen en alles wat nieuw is, is toch ook eng. Ik kon mij altijd letterlijk en figuurlijk achter mijn benen verschuilen en als excuus gebruiken als ik iets niet wilde of niet durfde. In de loop der jaren is het normaal geworden om dingen maar niet te hoeven doen door mijn lichamelijke ongemakken maar nu dat wordt weg genomen, zijn mijn excuses ook niet meer rechtsgeldig. En dan kom ik voor de volgende angst te staan want wat nu? Nu kan ik mij niet meer verschuilen achter de excuses en zelf gecreëerde negatieve identiteit om maar niet te hoeven laten zien wie ik daadwerkelijk ben.
Oude gewoonte klopte altijd
De afgelopen weken merk ik hoe mijn oude gewoonten niet meer kloppen en tegen mijn gevoel indruisen. Alle excuses die ik afgelopen week zocht om maar niet te gaan lopen, klopten voor geen meter. Zelfs die tas met lege flessen was echt een bullshit excuus terwijl ik voor de operatie dat echt het beste excuus ever vond om met de auto te gaan. Ik besef mij heel goed dat deze oude patronen bij mij zijn gaan horen en het iets is wat ik zo lang met mij heb meegedragen dat het een tweede natuur is geworden. In mijn hoofd klopte die gewoonte altijd en kon ik het naar mijzelf goed praten want dit is wat het is.
Afscheid nemen
De afgelopen 7 weken kon ik al wennen aan hoe mijn nieuwe leven eruit zal gaan zien. Over 7 dagen zal mijn rechterbovenbeen worden geopereerd en is het tijd om afscheid te nemen van mijn oude lichaam en gewoonten. Het moment dat ik mij niet langer meer kan verstoppen achter twee benen die mijn identiteit zijn geworden. Het moment om de ruimte te maken om mijzelf weer te zien om wie ik ben. Natuurlijk zit diegene al die tijd al in mij maar heeft ze zich verstopt achter mijn enorme benen en de identiteit die daarbij hoorde.
Ik verwelkom de ik die ik altijd al was maar along the way kwijt raakte, door een rot ziekte als lipoedeem, met open armen en zal mijn oude patronen en gedachten los gaan laten om te zijn wie ik altijd al was.
Take care!
xoxo
Bron stockafbeeldingen: Shutterstock
Ik had mezelf dit helemaal niet gerealiseerd, maar het is natuurlijk super logisch dat je ook ‘oude’ gewoontes moet gaan afleren.. omdat je lichaam nu gewoon anders is en nog anders zal worden. Als je dit zelf inziet, wat jij dus ook doet, dan kan het volgens mij alleen maar beter gaan. En nu komt al bijna je volgende operatie in zicht, spannend!
Spannend dat je volgende operatie al zo snel is. Ik kan mij best voorstellen hoe lastig het is om je oude gewoontes “af te gaan leren”, maar hoe fijn zal het straks zijn als je hersteld bent van de tweede ingreep. Sterkte alvast 😘😘
Heel herkenbaar! Ik dan niet met lipoedeem maar met mijn longen. In mijn hoofd kan ik vaak dingen niet meer, en als ik het dan probeer dan kan het best. Maar ook dat je vooraf overal over na loopt te denken, waar kan ik t dichtst parkeren. Is er een wc op de begane grond etc.etc. Vermoeiend hè. Maar nog ff meid!
Herkenbaar alleen heb ik het andersom. Door het slikken van hoge dosissen Prednisolon ben ik enorm aangekomen (35 kilo). In mijn hoofd zie ik mezelf nog steeds slanker en elke keer heb ik dus een schok oja ik zie er nu zo uit. Inmiddels ben ik weer iets afgevallen maar nog steeds dikker dan ik was. Het heeft allemaal tijd nodig en je bent al zo ver gekomen je mag zo trots op jezelf zijn en die knop om begint bij bewust wording en dat heb je. Gewoon tegen jezelf zegen. Nu ga ik lopend naar het winkelcentrum ik kan dit! Heel veel succes en rustig aan want Keulen en Aken zijn ook niet in één dag gebouwd!
het is heel lastig om oude gewoontes af te leren, bene there, done that. ik heb nu elke keer zoiets van knop op nul en gaan, gewoon gaan en idd geen excuus meer, red je het niet dat heb je het iig geprobeerd 😉
Alles wat je schrijft is zo waar en ik.vind het echt knap van je dat je de knop zo snel om kan zetten . Bij mij duurde dat extreem lang en nog steeds denk ik, waar kan ik mijn auto het beste neerzetten, moet ik een trap op (nee, toch zeker), gewoon omdat verdorie dat vocht zo traag weg gaat, het word wel minder dat zie ik aan de beenmanchetten van mijn lymfapress dat die nu richting de 2e klittenband strook halverwege gaan. In het begin kon ie maar net dicht op de 1e strook nu bijna op de helft van strook 2. maar mag het onderhand? Heb de press nu 1 jaar in huis heb er zeker 300 x al ingelegen.
Maar a.s. zaterdag weer op de tafel… ik ga voor je duimen. Komt helemaal goed en je ziet nu wat een wereld er voor je open gaat
Ik herken het ook. Ik was ooit 90 kilo en dat is nog niet veel, maar nu nog koop ik uit gewoonte XL, terwijl ik m nodig heb. En ik en mijn lijf hebben ook geen fijne band, ondanks dat ik sport, blijf ik aankomen. Dit door de fijne periode die overgang heet.