“Je kan jezelf zielig vinden maar daar bereik je niets mee”

Een jaar geleden was ik ook in herstel in deze periode van het jaar. Toen van de laatste liposuctie aan mijn benen. Een enorme emotionele rollercoaster die eigenlijk dit jaar nog doorliep. Vorig jaar rond deze tijd vond ik mijzelf heel erg zielig want het deed pijn, het duurde te lang, ik had teveel klachten en ik vond er geen zak meer aan want ik “moest” het leven bij de ballen gaan pakken en alles doen wat ik door de lipoedeem was kwijt geraakt. Het zielig vinden werd versterkt door de immens hoge verwachtingen die ik had en daardoor werkte ik mijzelf niet alleen maar tegen, het zorgde er ook voor dat ik teleurgesteld was en mijzelf nog zieliger vond.

Het is wat het is

Toen ik 7 weken geleden op de grond lag in Marrakech, wist ik eigenlijk meteen dat het met mijn arm niet goed was. Er kwam een soort rust over mij heen waardoor ik heel rustig kon blijven. Ik wist dat er iets was met mijn arm maar ik deed eerst een scan bij mijzelf of de rest oké was (ook al stroomde het bloed uit mijn neus en lag ik nog steeds voorover naar de vloer te staren). Pas toen ik zeker wist dat er met de rest niets ernstigs was, kon ik mij overgeven aan de hulp die er was en liep ik uiteindelijk zelf, met mijn arm in een provisorische mitella, het paleis uit naar het busje waar we mee gekomen waren.

Ik had mij heel erg zielig kunnen vinden op het moment dat ik daar lag. Ik had een hoop drama kunnen schoppen en compleet over mijn toeren kunnen gaan. Maar op dat moment wist ik simpelweg dat er iets niet goed was en dat ik geen keus had om mij erbij neer te leggen dat dat was wat het was. Een gebroken bot kun je nou eenmaal niet binnen een dag helen, tenzij je natuurlijk een Harry Potter toverstaf hebt. En dat is eigenlijk ook de mood gebleven waar ik afgelopen 7 weken in heb gezeten. Ja, het is vervelend om je arm te breken en geen ruk te kunnen maar dit is wat het is. Ja, ik heb ook momenten gehad waarop ik enorm baalde en alles stom vond maar dat veranderde niets aan de situatie. Het is wat het is en het heeft geen zin om op zo’n moment jezelf enorm zielig te vinden en van alles van jezelf te moeten. Dus dat deed ik ook niet.

Jezelf zielig vinden helpt niet

Jarenlang wist ik niet wat ik had en zelfs toen de diagnose lipoedeem er was, rende ik gewoon door want ik had geen tijd voor die onzin. Ik had hoge verwachtingen van mijzelf en van het leven. Ik had geen tijd om stil te staan bij de gevolgen van lipoedeem. De lat ging hoger en ik moest steeds meer van mijzelf. Mislukte het, dan vond ik mijzelf toch een partij zielig en gaf aan alles de schuld. Niet aan de lipoedeem maar alles er om heen. Ik vond mijzelf vooral op moment heel erg zielig maar zag niet dat ik mijzelf daardoor nog meer in de weg zat.

Nu zie ik pas, hoe ik mijzelf een jaar geleden enorm in de weg zat. Ik nam niet de rust om te herstellen en te verwerken wat de impact was van drie liposucties. De impact van een redelijk nieuw lichaam en het afscheid nemen van mijn oude lichaam. Ik rende door, moest een succes zijn en als het niet lukte, dan verdronk ik in mijn zelf medelijden. Ik had toch niet al die ellende doorstaan om nu weer stil te staan? Als ik toen had geweten, wat ik nu weet dankzij het breken van mijn arm, dan had ik dit jaar niet opgebrand en was ik niet in de dip geraakt waar ik in ben geraakt. Als ik toen had geweten dat ik met rust en geen verwachtingen veel meer had kunnen bereiken, dan had ik niet verdronken in zelf medelijden. Soms zit het hem in het “gewoon” accepteren van de situatie en alles over je heen laten komen. Iets wat ik misschien al had moeten doen toen ik de diagnose lipoedeem kreeg.

Hoewel ik het niet wil aanraden om je arm te breken en daardoor nieuwe inzichten te krijgen, hoop ik wel dat je door het lezen van deze blog de inzichten krijgt om eens stil te staan en naar je leven te kijken. Wat gaat er goed en wat gaat er minder goed? Wat zou je anders willen en wat kan je daar zelf aan doen? Soms is het antwoord veel dichterbij dan je denkt. Enne .. probeer mij alsjeblieft niet na te doen, het waren waardevolle weken maar een gebroken bovenarm is echt geen aanrader ;-).

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock