“Laat gaan wie je denkt te moeten zijn” – Brené Brown (De moed van imperfectie)

Dit weekend was ik aan het opruimen en ik kwam bovenstaande foto tegen. Een foto die ik heel lang als ideaal beeld heb gezien en waar ik mij aan vasthield. Ooit zou ik dat meisje weer zijn. Dat meisje die deed waar ze zich goed bij voelde en zich niet druk maakte om de wereld. Dat meisje met die eindeloze benen en het slanke lichaam. Toen mijn lichaam veranderde en ik mij ontzettende eenzaam voelde omdat ik niet begreep wat er met mijn lichaam gebeurde (toen was er ook nog niemand die dacht aan lipoedeem), was ik vooral bezig met het lichaam dat ik toen had.

Het meisje wat ik toen was

Gisteren keek ik niet naar het lichaam wat ik toen had maar naar het meisje dat ik toen was. De glimlach, de verlegenheid maar toch lak aan wat de wereld vond. Die twee bandana’s als bikini top. Ik deed het gewoon. De zon gebruinde huid en de uber blonde haren kwamen van alle dagen die ik buiten was en naar het strand ging. Ik deed het gewoon. Ik was mijzelf en was misschien wel verlegen maar niet de onzekere miep die ik werd toen mijn lichaam begon te veranderen door de lipoedeem.

Veranderingen

Natuurlijk als je ouder wordt, veranderen er dingen. Je wordt je bewuster van de wereld om je heen. Je wordt je bewuster van de maatschappelijke maatstaven. Je wordt je bewuster van wat “mooi” is of tenminste wat mooi wordt gevonden. Je lichaam gaat veranderen. Maar mijn lichaam veranderde extreem. Mijn benen namen forse proporties aan en ik werd steeds onzekerder. Ik kwam in een vicieuze cirkel terecht van eten, lijnen, overgeven, uithongeren, rare dingen doen en soms viel ik af maar even vaak kwam ik alles dubbel zo hard weer aan. Ik voelde mij schuldig want ik wilde zijn zoals dat meisje op de foto. Ik wilde mijn lichaam terug hebben. Ik zakte dieper en dieper in de put en moest elke dag vechten om maar te kunnen blijven staan. Goede metafoor met benen die nu elke dag moeite hebben om maar vooruit te komen ;-).

Die put waar ik in viel, had een rock bottom en die raakte ik behoorlijk. Ik wilde niet meer praten over mijn gewicht of benen, ik wilde niet meer winkelen, ik wilde mensen niet in de buurt hebben, ik sloot mij volkomen af en het enige wat ik wilde was de wereld laten zien dat ik oké was (terwijl ik het liefst binnen de 4 muren van mijn huis zat). Ik probeerde de wereld een plaatje te laten zien die niet bij mijn binnenwereld paste.

Eindeloze benen

De foto met die eindeloze benen was ik al een tijdje kwijt en mijn hart maakte een sprongetje toen ik hem gisteren weer vond. Ineens realiseerde ik mij dat ik al die jaren het lichaam van dat meisje op de foto heb nagestreefd. Ik heb al die jaren gevonden dat ik het lichaam van dat meisje moest terug krijgen. Mijn verwachting en ideaal beeld waren verstoord maar ik kon dat toen niet zien. Ik kon niet zien dat ik toen leefde voor mijn sport en meer tijd met sporten doorbracht dan op school. Ik kon niet zien dat ik toen een heel ander voedingsschema had. Ik kon niet zien dat ik toen een hele andere mindset en kijk op het leven had. Ik ben mijzelf simpelweg kwijt geraakt toen mijn lichaam begon te groeien en mijn verwachtingen werden daardoor steeds extremer.

Al die jaren dat ik diep in de put zat, was het enige waar ik aan dacht het lichaam van dat meisje op de foto. Ik legde de lat steeds hoger en iedere keer dat ik faalde, had ik een stok om mijzelf mee te slaan. Gisteren realiseerde ik mij dat pas en ik realiseerde mij ook dat ik nog steeds dat meisje op de foto wil zijn. Maar dan het meisje dat lak heeft aan wat de wereld vindt en gewoon doet waar zij zin in heeft maar dan aangepast aan dit moment. Het meisje dat met twee gekleurde All-stars naar school ging omdat ze dat ergens in een tijdschrift had zien staan en dat wel cool vond.

Ik laat gaan wie ik altijd dacht te moeten zijn

Ik laat gaan wie ik altijd dacht te moeten zijn maar ik hou vast aan het sprankelende en eigenwijze meisje dat ik altijd was. Diep van binnen, onder alle lagen lipoedeem en normaal vet, zit nog steeds dat meisje die met twee verschillende All-stars de wereld durft te betreden.

Misschien was er wel een reden dat ik de foto een tijdje kwijt ben geweest. Misschien was het ook maar beter dat ik de foto een tijdje kwijt ben geweest en vind ik hem nu op het goede moment terug. Een moment waarop ik mij mentaal nog nooit zo goed heb gevoeld maar lichamelijk op mijn slechts ben. De lipoedeem domineert niet alleen mijn lichaam maar ook mijn bewegingsvrijheid. Gelukkig voel ik mij mentaal sterk en kan ik elke dag het gevecht aan gaan maar moeilijk is het wel. Dat geef ik eerlijk toe. De pijn, de vermoeidheid, de keuzes moeten maken van de dingen die je wil en kan doen, de schaamte over een lichaam dat nog steeds aan het veranderen is en de benen die je elke dag weer meezeult. Maar diep van binnen zit dat meisje en dat meisje zorgt ervoor dat ik blijf staan en blijf vechten.

Juni is lipoedeem awareness maand. De gevolgen van de ziekte lipoedeem moeten aan de wereld getoond worden en de ziekte moet erkend worden!

Take care!

xoxo