Acceptatie is een belangrijk onderdeel als je gedwongen wordt om te leven met een chronische ziekte. Tegelijkertijd is acceptatie van het leven met een chronische ziekte het moeilijkste wat er is. Helemaal als je te maken hebt met een ziekte als lipoedeem die voor heel veel lichamelijke ongemakken zorgt waar je dagelijks mee te dealen hebt maar die er ook nog eens voor zorgt dat je lichaam verandert zonder dat je daar zelf invloed op kunt uitoefenen. Het lijkt soms of ik heel makkelijk schrijf over mijn leven met lipoedeem maar mijn “echte” acceptatie proces is pas een paar maanden geleden begonnen.
Herstel is geen rechte weg
2019 was een behoorlijke rollercoaster en dat zorgde er voor dat ik nog harder begon te rennen dan ik al deed en een enorme drang had om te bewijzen dat het leven geweldig was. Ik had het gevoel dat ik al die jaren waarin ik mij rot had gevoeld, mij opgesloten voelde in mijn lichaam en eigenlijk alle hoop op een goede toekomst had opgegeven door de enorme impact van lipoedeem op mijn lichaam, moest inhalen en wel zo snel mogelijk. Nu was het moment en ik wilde in een sneltreinvaart de, voor mijn gevoel, verloren tijd inhalen.
In mijn denkproces had ik geen rekening gehouden met het feit dat herstel geen rechte lijn is. Of het nou herstel is van liposucties of geestelijk herstel van de impact van lipoedeem, geen enkel herstel loopt in een perfecte rechte lijn. Herstel gaat namelijk met vallen en opstaan, helemaal als je bepaalde aspecten van je chronische ziekte nog niet hebt geaccepteerd. Dus hoe hard ik ook wilde rennen, hoe hard ik ook het leven wilde beleven en mijn middelvinger op wilde steken naar de lipoedeem, mijn herstel werd een van de meest bochtige wegen ooit. Waar ik dacht dat ik alle pijn rondom lipoedeem nou wel gehad had, bleek er nog heel veel verborgen lipoedeem pijn te zijn die ik heel diep weg gestopt had.
Je wordt niet beter maar het leven wordt beter
Heel lang heb ik gedacht dat ik lipoedeem kon verslaan. Heel lang heb ik ook gedacht dat ik een super woman was die niet te breken was. Heel lang heb ik gedacht dat ik beter zou worden dan de lipoedeem. Vanaf september 2019 weet ik dat dat niet zo is. Ik weet ook dat ik niet onbreekbaar ben en dat lipoedeem altijd op de loer ligt. Of het nou nieuwe plekken zijn waar de lipoedeem zich nestelt. Of de impact die het geestelijk heeft. Of de lichamelijke ongemakken die het dagelijks geeft. Lipoedeem is er altijd en is onderdeel van mijn leven. Pas met dat besef, kwam mijn eerste stap naar acceptatie en echt herstel.
Hoewel ik niet beter ga worden en elke dag met lipoedeem moet dealen, is het leven wel beter geworden. Ik hoef niet meer te rennen en het leven bij de ballen te grijpen om maar te bewijzen dat ik er mag zijn. Ik hoef niet meer over mijn grenzen te gaan om de wereld maar te bewijzen dat ik meer ben dan alleen mijn lichaam dat anders is. Uiteindelijk heeft lipoedeem mijn leven misschien wel beter gemaakt nadat ik geaccepteerd heb dat het een onderdeel van mijn leven is. Het heeft mij inmiddels de kracht gegeven om nieuwe stappen te zetten naar de toekomst en mijn eigen ervaringen om te zetten naar iets positiefs. Het heeft mij mijn stem terug gegeven en ook al ben ik anders dan anderen, het heeft mij de kans gegeven om te zijn wie ik ben en dit te delen met anderen. Ik word dan misschien niet meer beter maar mijn leven is nu wel beter dan dat het ooit is geweest.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
