Selecteer een pagina

“Hoi, ik ben Marije en ik heb lipoedeem” .. dat was iets wat ik jarenlang dacht maar vaak niet durfde te zeggen. Ik was Marije die altijd zei dat het goed ging, die zichzelf liever weg probeerde te toveren, die een houding had aangenomen om maar te overleven in een harde maatschappij en die zichzelf vooral identificeerde met haar steeds groter wordende benen. Ik struggelde, ik vocht, ik probeerde overeind te blijven en mijn leven te blijven leven maar ik werd steeds meer de lipoedeem.

Identiteit

Mijn benen met lipoedeem werden mijn identiteit. Mijn kleding paste ik aan op mijn benen. Mijn leven zette ik on hold uit schaamte en de angst om afgewezen te worden. Ik isoleerde mijzelf omdat ik heel veel dingen niet meer kon. Ik deed nog wel heel veel maar meer datgene dat in de lijn der verwachting lag. Ik werkte, handelde mijn afspraken af en vocht vooral heel hard om op de been te blijven. Ik probeerde vooral te blijven glimlachen en de wereld te laten zien dat het leven gewoon doorging en dat ik midden in het leven stond. Een leven dat werd bepaald door twee benen die mijn identiteit waren geworden. Niemand zag de Marije achter de benen, die niet eens meer in de spiegel durfde te kijken naar haar zelfbeeld. Ik was Marije met lipoedeem. Lipoedeem die mijn leven overnam, mijn identiteit bepaalde en voor een enorm slecht zelfbeeld zorgde. Maar het werd ook mijn schild om achter te verschuilen, mijn muur om mij te beschermen tegen de buitenwereld. Mijn schild om vooral dingen maar niet te hoeven doen.

Kwetsbaar

Na mijn eerste liposuctie, voelde ik mij ontzettend kwetsbaar want een deel van mijn schild was verwijderd. Een schild waar ik mij altijd achter kon verschuilen, ongeacht wat er aan de hand was.  Mijn schild dat tegelijkertijd mijn excuus was om dingen maar niet meer te hoeven doen. Ik wist voordat ik aan dit traject zou beginnen, dat ik uiteindelijk geen excuus meer zou hebben waar ik mij achter kon verschuilen om dingen niet meer te doen. Jarenlang waren mijn benen niet alleen mijn grootste verdriet maar ook mijn veilige modus. Het was een way of living geworden waarover ik heel stoer riep dat ik er volledig oké mee was omdat ik niet meer beter wist.

Nieuwe stappen

Inmiddels ben ik 13 weken verder en durf ik voor het eerst weer in de spiegel te kijken naar hoe mijn benen er nu uit zien. Ze zien er geweldig uit en voelen geweldig. Elke stap die ik zet voelt alsof ik op wolken loop. Het is een verademing om niet meer zoveel gewicht mee te slepen en gewoon te kunnen lopen zonder uitgeput te zijn of pijn te hebben. De allerbelangrijkste reden waarom ik aan dit (pijnlijke) traject begon.

Maar achter die twee enorme muren, bleken nog gewoon mijn benen te zitten die ik had als 18 jarige. Jarenlang koesterde ik de foto waarop mijn benen nog gezond eruit zagen en verlangde ik naar dat meisje terug. Dat meisje dat de wereld aan kon. Het begin naar dat meisje van de foto is er en die benen komen er aan. Die benen die er voor gaan zorgen dat ik een heleboel nieuwe stappen mag zetten. Nieuwe stappen met een nieuwe zelfverzekerdheid die niemand mij nog gaat afnemen.

Hoewel ik er nog lang niet uit ben wie deze nieuwe Marije is of welke identiteit erbij hoort, weet ik wel dat ik op dit moment het gelukkigste meisje van het land ben die niets liever wil dan pronken met haar nieuwe benen. Cause they feel damn good! Kom maar op met die nieuwe uitdagingen, deze nieuwe versie van mij is er klaar voor. Ik ben nog steeds Marije en heb nog steeds lipoedeem!

Take care!

xoxo