Drie maanden geleden begon ik aan een aantal nieuwe trajecten na bijna 2 jaar te hebben stil gestaan. Twee jaar waarin ik regelmatig de hoop heb opgegeven dat ik weer “normaal” mijn lichaam kon bewegen. Een gevoel wat ik vaker heb gehad toen de lipoedeem in mijn benen op zijn hoogtepunt zat. Het is een gevoel van wanhoop als je je lichaam niet meer goed kan gebruiken en je steeds beperkter wordt in je doen en laten. Hoewel ik heel lang beperkt ben geweest door de lipoedeem, bleek het de afgelopen twee jaar nog beperkter te kunnen. Iets wat ik nooit voor mogelijk had kunnen houden toen ik sky high blij uit mijn liposucties kwam.
Stilstand is achteruit gang

Waar ik eerst stil stond doordat ik mijn benen bijna niet meer kon bewegen door de lipoedeem, zo kwam ik twee jaar geleden stil te staan door een arm. Niet eens door lipoedeem veroorzaakt. Waar ik eerst nog optimistisch was dat het allemaal wel zou meevallen, zo zakte ik in een eindeloze spiraal nadat het allemaal veel langer duurde dan ik had kunnen voorzien. Een gevoel wat zo herkenbaar voelde omdat ik dat jarenlang ook heb gevoeld toen de lipoedeem feest vierde in mijn benen. Dat ik nu dat gevoel weer voelde, zorgde niet alleen voor herkenning maar ook voor verdriet.

Niet alleen moest ik geestelijk een gevecht aan maar ook mijn lichaam ging een gevecht aan want stilstand is simpelweg achteruit gang. Een chronische ziekte houdt van stilstand omdat het dan zijn weg kan gaan en een ziekte als lipoedeem helemaal. Dat maakte het nog allemaal een stuk ingewikkelder en de spiraal schoot nog dieper naar beneden. Kennelijk moest ik weer een soort van rock bottom bereiken voordat ik de knop kon omzetten om er weer uit te klimmen.

Nieuwe trajecten, nieuwe kansen

Toen ik de kans kreeg om deel te nemen aan een aantal nieuwe projecten, merkte ik pas hoeveel stappen ik achteruit heb gedaan afgelopen twee jaar. Ik moest niet van ver komen maar van heel ver. Ik stond -100 achter en het heeft heel veel moeite gekost om de knop om te zetten. Ik was het vertrouwen in mijzelf en mijn lichaam volkomen kwijt. Ik snapte er niks meer van en moest ook nog rekening houden met nieuwe beperkingen.

Uiteindelijk kostte het mij drie maanden om weer een beetje het vertrouwen terug te krijgen, ondanks dat mijn trainer diverse malen tegen mij heeft gezegd dat ik sterker ben dan ik denk. Pas toen ik afgelopen vrijdag 20 kilo kon bankdrukken zonder enige moeite en pijn, kwam het besef dat ik op de weg terug ben. Van het niet kunnen optillen van een wattenstaafje naar 20 kilo bankdrukken. Van mijn benen niet meer kunnen bewegen naar 200 kilo leg presses kunnen doen. Hoe moeilijk afgelopen twee jaar ook waren en hoe vaak ik mijn lichaam ook heb gehaat, ik ben op de weg terug. Weliswaar met beperkingen, weliswaar met lipoedeem op andere plekken maar ik ben op de weg terug want soms ben ik gewoon sterker dan ik ben en mag ik de hoop niet opgeven.

Take care!

xoxo

Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com