Jarenlang was mijn standaard antwoord op de vraag hoe het ging: “Het gaat goed”. Het ging altijd goed. Ongeacht of ik pijn had door de lipoedeem in mijn benen. Ongeacht of ik mij compleet verloren en ontzettend eenzaam voelde omdat ik niet begreep wat er met mijn lichaam gebeurde. Ongeacht of ik mij het meest wanstaltige monster ooit voelde door mijn enorme benen en niet eens meer in de spiegel wilde kijken omdat ik mijn eigen spiegelbeeld niet meer kon aanzien. Altijd ging het goed en het liefst zei ik dat met een glimlach.

Eerlijkheid duurt het langst

Naar de buitenwereld liet ik niet zien hoe ik mij voelde en dat vond ik niet nodig want niemand zit te wachten op een verhaal met alleen maar ellende. Ik kon heel vaak zeggen dat het goed met mij ging maar diep van binnen wist ik dat het niet zo was. Als ik het maar vaak genoeg zei, kon ik naar mijzelf ook de illusie ophouden dat het daadwerkelijk goed ging en hoefde ik geen verantwoording af te leggen naar mijzelf. Des te vaker ik het zei, des te vaker vluchtte ik weg voor de realiteit. Maar het ging goed, dus ik hoefde dat niet onder ogen te zien.

Ik creëerde mijn eigen overtuiging: het ging goed. Iedere keer dat ik het zei, ging ik harder werken, klooide ik meer met eten, was ik vooral heel boos op de wereld, ging ik steeds meer uit en gaf ik heel veel geld uit om illusie maar staande te houden. Want het ging goed, tot mijn voordeur om precies te zijn. Wat daarachter gebeurde was alles wat verscholen ging achter mijn “het gaat goed” illusie. Zo ook toen ik de diagnose lipoedeem kreeg. Het ging toch goed dus wat maakte die diagnose nou uit. Het beestje had nu een naam en ik kon de wereld vertellen waarom mijn lichaam anders was. Zo hield ik mijzelf staande terwijl mijn wereld instortte en ik alle controle verloor. Ik wist dat ik te maken had met een chronische ziekte, ik wist dat er geen kant En klare oplossing was en diep van binnen wist ik dat het niet goed ging.

Vallen en opstaan

Doordat ik altijd maar riep dat het goed ging, ben ik nooit het acceptatie proces na de diagnose lipoedeem aangegaan. Ik leefde mijn leven want het ging goed. Ik accepteerde de diagnose niet. Ik accepteerde niet dat het impact op mijn leven had. Ik accepteerde niet dat ik mij compleet verdwaald voelde en eigenlijk niet eens meer wist wie ik was. Ik accepteerde het allemaal niet want het ging goed. En zo ging ik het liposuctie traject in. Ja ik was wel Marije en ik had lipoedeem maar wat het daadwerkelijk met mij deed, had ik nooit een plek gegeven. En toen begon de rollercoaster. Wist ik al niet wie Marije met lipoedeem en enorme benen was, zo wist ik al helemaal niet wie Marije met lipoedeem was en zonder enorme benen.

Het afgelopen jaar heb ik de illusie dat het altijd maar goed gaat, moeten loslaten. Een proces wat gedurende dit jaar met vallen en opstaan begon maar wat in een sneltreinvaart kwam toen ik mijn arm brak. We weten namelijk allemaal dat een botbreuk pijn doet en vervelend is. We accepteren allemaal dat als je je arm breekt, je heel veel niet meer kan en je je dan niet groot hoeft te houden. We weten allemaal dat als je meer dan 8 weken onderweg bent met een gebroken arm, er dagen zijn dat je het zat bent en het even niet goed gaat. En dat mag dan ook. Dat is oké op een of andere manier. Een les die ik op mijn 18e had willen leren toen mijn lichaam begon te veranderen door de lipoedeem i.p.v. de les die ik mijzelf aanleerde dat ik net moet doen alsof het altijd goed gaat.

Take care!

xoxo

Bron stockfoto’s: Unsplash.com