De rode draad in mijn leven is altijd hard werken geweest. Hard werken voor mijn werkgever, hard werken voor extra inkomsten om liposucties te kunnen betalen, hard werken om op de been te blijven en hard werken om mijn plekje in de maatschappij vast te houden. Het klinkt misschien gek voor iemand met een chronische ziekte die dankzij de lipoedeem bijna in een rolstoel belandde. Maar als er 1 les is die ik heb geleerd dankzij lipoedeem, is dat ik de enige ben die ervoor kan zorgen dat mijn leven leefbaar is en dat kan ik alleen als ik er hard voor werk op verschillende vlakken.
Oneerlijk
Heel lang voelde het als ontzettend oneerlijk dat ik, ondanks de lipoedeem, altijd drie stappen harder moest zetten dan een ander zonder lipoedeem. Altijd een stapje harder om de wereld te bewijzen dat ik het kan ondanks hoe mijn lichaam eruit ziet. Altijd een stapje harder om ervoor te zorgen dat ik voldoende inkomsten heb om mijn medische kosten te voldoen. Altijd een stapje harder om te laten zien dat de lipoedeem mij niet zou tegenhouden.
Hoewel ik het gevoel van oneerlijk inmiddels grotendeels naast mij heb kunnen neerleggen (want het gras is niet groener aan de andere kant), zijn er nog wel eens dagen dat ik het oneerlijk vind dat het voelt alsof ik altijd harder moet vechten dan een ander. Niet zozeer vechten voor mijn plekje in de maatschappij maar simpelweg vechten om de dag door te komen want een slechte dag vraagt echt om een gevecht om die door te komen. Soms voelt dat heel erg oneerlijk want ik heb soms gewoon geen zin om te vechten en vraag mij dan ook af waarom wij zo hard moeten vechten om ons leven te kunnen leven.
It’s all up to me
Hard werken zit in mijn bloed en genen maar soms werk ik te hard. Soms ga ik over mijn grenzen en vraag ik teveel van mijzelf. Lipoedeem heeft dat bij mij aangewakkerd omdat ik heel vaak het gevoel had dat ik mij extra moest bewijzen. Dat mensen niet meer keken naar mijn capaciteiten maar naar mijn buitenkant. Ik was net een hamster die steeds harder in haar rad ging rennen om zo de wereld maar een stap voor te kunnen blijven en te laten zien dat de lipoedeem niet mijn leven bepaalde. Je snapt dat ik steeds harder en harder moest rennen om mijzelf maar voor te blijven.
Waar zelfmanagement binnen de lipoedeem behandeling op 3 peilers (voeding, beweging en compressie) rust, bestaat er voor mij een 4e peiler en dat ben ik zelf. Soms moet ik gewoon mijzelf managen en even uit mijn rad stappen om de rust te gunnen. Een chronische ziekte is al keihard werken maar als ik dan van mijzelf vind dat ik ook nog eens heel hard moet werken om de buitenwereld te bewijzen dat ik het wel kan, dan is het einde zoek. We vergeten soms wel eens dat het altijd bij onszelf begint. We kijken vaak naar anderen en hopen dat anderen misschien de oplossing hebben. Maar de oplossing zit in onszelf en het belangrijkste is om te luisteren wat wij zelf nodig hebben. It’s all up to me en soms moet ik daar gewoon eens aan herinnerd worden.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
