Al heel wat jaren ben ik onderweg op mijn lipoedeem journey. Een journey die gepaard gaat met vallen en opstaan maar waar er ook regelmatig hobbels op de weg zijn. Hoewel ik inmiddels aardig mijn weg weet te vinden en mijn lichaam steeds beter leer kennen, zijn het vaak de externe hobbels die mijn weg moeilijker maken dan gedacht. Afgelopen week kwam ik er weer achter hoe makkelijk medici met hun oordeel klaar staan en hoe hard je toch moet blijven vechten om je stem te laten horen.
Zwakke schakel
Afgelopen half jaar heb ik verschillende stappen gezet om aan mijn gezondheid te werken. Na bijna 2 jaar geleefd te hebben als een lam vogeltje met een gebroken arm en lipoedeem die dit een heerlijke voedingsbodem vond, was het tijd om die ellende van mij af te schudden. Ik moest van ver komen, ik moest nieuwe en aangepaste stappen nemen en ik moest opnieuw mijn lichaam leren kennen.
Ik startte verschillende trajecten waaronder een waarin ik aan de slag ga met mijn gewicht. Een traject waar ik 4 maanden op moest wachten en waar ik grote verwachtingen van heb maar afgelopen week geconfronteerd werd met iets waar ik al zo vaak mee geconfronteerd ben: het vooroordeel en de aannames over mensen met overgewicht. Je zou haast denken dat het niet zou kunnen in een traject wat gericht is op een gezond gewicht maar helaas werd ik weer even pijnlijk met mijn neus op de feiten gedrukt.
Eigen kennis
Het was een telefonische controle afspraak met een verpleegkundige na een maand onderweg te zijn in dit traject. Een hele positieve maand waarin ik nieuwe dingen leerde over mijn lichaam en waarbij ik mij ontzettend goed voelde. Niet dat de lipoedeem magisch verdween maar ik voelde mij gewoon goed. Soms een dag wat minder en dat gaf ik aan tijdens het telefoongesprek omdat ik er toch wat onzeker over was. Het eerste wat de verpleegkundige zei was “dan heb je gewoon teveel gegeten” zonder de vraag te stellen “wat en hoeveel heb je gegeten”.
Ik was compleet uit het veld geslagen en een paar dagen compleet van slag. Het maakte mij ontzettend verdrietig hoe stellig de aanname werd gedaan dat ik “dan wel teveel gegeten zou hebben” en dat door iemand die een professional zou moeten zijn bij mensen met overgewicht. De opmerking kwam binnen als een messteek en deed mij meteen weer realiseren hoe simpel er gedacht wordt over mensen met overgewicht. Hoewel het mij compleet onderuit trapte, ben ik ook weer op gekrabbeld en weet ik zelf dat ik het goed doe. Kennelijk is het dus nog steeds nodig om eigenwijs te zijn en in jezelf te blijven geloven want de vooroordelen zijn dus nog steeds niet de wereld uit.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
Heel vervelend dat je je daardoor je meteen rot voelt. En je mag idd ook wel een beetje ervaring en professionaliteit verwachten in zo’n telefoongesprek. Maar je gaf ook aan dat je pas heel recent, door medicatie, weet wat het is om vol te zitten. Misschien heeft de verpleegkundige jouw zorgen en problemen wel vaker gehoord van mensen in jouw positie? En dat ‘niks om zorgen over te maken’ een beetje cru werd vertaald naar ‘gewoon te veel gegeten (wellicht)’.
Eten is echt wel een ding voor jou, begrijp ik uit je posts. En je aangevallen voelen is jouw eerste reactie, omdat je zo lang oprecht naar hulp hebt gezocht. Je was zo positief een paar weken terug! Je weet dat je op de goede weg bent. Zo veel nieuwe inzichten, daar moet je misschien ook even aan wennen. Dat het misschien nu wel grotendeels de goede richting op gaat!
Maar je mag best even door die rotgevoelens heenrollen (en dit even met de arts bespreken dat deze reactie niet echt behulpzaam was). En toch weet ik eigenlijk wel dat het de goeie kant met je op gaat. Ik weet ook niet waarom. Maar ik begreep dat gewoon uit je berichtjes.
Je hebt helemaal gelijk dat eten mijn “zwakke punt” is en dat ik daardoor enorm snel getriggerd word. Ik ben ook nog steeds ontzettend positief en het gaat de goede kant op. Dit was een hobbel die even voor een paar stappen terug zorgde. Vooral omdat ze direct zei “dan heb je teveel gegeten” zonder enige achtergrond informatie over wat ik op dat moment had gegeten. Dat is iets wat ik jarenlang in verschillende therapieën heb gehoord en dus echt een pijnpunt is, helemaal omdat ik nu weet dat het anders kan en ik het ook echt anders doe.