Gisteren herinnerde Facebook mij eraan dat het een jaar geleden is dat ik voor de 2^e keer op de operatietafel lag voor de liposucties van mijn benen. Iets waar ik helemaal niet meer bij had stil gestaan en waardoor ik eigenlijk een beetje verrast werd door de herinnering op Facebook. Normaal zijn dit toch data die ik wel herinner en koester want het waren stuk voor stuk speciale momenten. Het geeft misschien ook wel aan dat ik mijn normale leven weer terug heb en mijn draai gevonden heb na de rollercoaster die op 7 juli 2018 begon.

The worst of the three

Eerlijk is eerlijk, misschien heb ik de tweede operatie ook wel een beetje verdrongen omdat het de slechtste van de drie was. Waar ik bij de eerste liposuctie nog in een soort roes zat en bij de laatste liposuctie er compleet klaar mee was, was de tweede liposuctie echt hel op aarde. Nadat ik uit de roes van de eerste liposuctie kwam, realiseerde ik mij heel goed dat de tweede wel eens zwaarder en heftiger kon zijn dan de eerste. Ik was mij er heel erg bewust van dat ik nu wist wat er ging komen zowel tijdens de liposuctie als na de liposuctie. Ik heb ook een paar keer uitgesproken dat ik bang was dat het de tweede keer wel eens heel erg kon gaan tegenvallen.

Wellicht doordat ik wat angstiger was doordat ik wist wat mij te wachten stond en ik daardoor meer gespannen de operatie kamer in ging, werd de tweede liposuctie een beproeving. Ik had meer pijn (ook omdat ik zo eigenwijs was om niet meer te laten verdoven), het duurde langer en het werd voor mijn gevoel toch een beetje een lijdensweg. Ook het herstel was niet makkelijk en ik heb heel wat keren de boel staan te vervloeken. Ik heb dan ook op het punt gestaan om de laatste afspraak af te blazen omdat ik simpelweg niet meer door die hel heen wilde gaan. Hoewel ik wel wist dat ik geen keus had omdat het gewoon afgemaakt moest worden en ik nu niet kon opgeven. Maar deze tweede liposuctie heeft wel een veel grotere impact gehad dan de andere twee.

It gets better

Als ik er nu op terugkijk, dan waren 1 september en de 6 weken die daarop volgden niet de beste weken in het gehele traject. Waar ik eerst nog heerlijk op een roze wolk zweefde, waren die 6 weken meer een enorm grijze, donderwolk. Maar het was ook een wijze les want kennelijk had ik mijzelf compleet gek gemaakt en blijkt maar weer hoe krachtig je gedachten kunnen zijn. Ik had mijzelf namelijk de angst aangepraat dat het erger kon zijn dan de eerste operatie en nog wel eens kon tegenvallen. Wat uiteindelijk dus ook waarheid is geworden.

Maar nu een jaar verder, lach ik er om en kan ik pas goed zien hoe ik mijn leven daadwerkelijk heb terug gekregen door de liposucties. Hoe makkelijk ik nu dingen doe en mij niet meer druk hoef te maken of ik wel het einde van de straat haal of dat ik in een terras stoeltje pas. Natuurlijk zijn er nog dingen waar ik tegenaan loop maar het leven is wel een stuk makkelijker nu ik die 35,5 liter vet niet meer hoef mee te slepen. Dus uiteindelijk is het de pijn, tranen en frustraties allemaal waard geweest maar het was geen makkelijke weg en dat is het nog steeds niet. Op het moment dat je een beslissing neemt om dit ingrijpende traject in te gaan, kan niemand je vertellen wat je te wachten staat. Geen een traject is hetzelfde, niemand reageert er hetzelfde op en iedereen beleeft het op zijn eigen manier. Maar als je de keuze moet en kunt maken, dan is het uiteindelijk wel de moeite waard. Hoe vaak ik ook heb staan vloeken en boos was om de pijn die ik had, bij elke stap die ik nu zet ben ik blij dat ik het weer kan.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Shutterstock