In het laatste online NLNet event, sprak Joyce Bosman de woorden “hoe groot laat jij jouw pijn zijn”? Het was een vraag die mij enorm triggerde omdat ik mij realiseer dat ik al jaren met lichamelijke chronische pijn en lipoedeem pijn kan omgaan. Het is een onderdeel geworden van mijn leven en heel vaak haal ik mijn schouders op op een pijn dag en ga weer verder waar ik mee bezig ben. Het is zo’n onderdeel van mijn leven geworden dat ik er niet eens meer bij stil sta omdat ik het gewend ben en van mijzelf gewoon moet doorgaan.
Het is normaal
De vraag van Joyce triggerde mij omdat ik mij realiseerde dat pijn hebben voor mij normaal is geworden. Zo normaal dat ik het soms ook niet eens meer voel. Het is er wel maar ik ben gewend om door te gaan. Pas als het echt goed mis is, zoals met mijn gebroken bovenarm, en ik letterlijk gedwongen word om stil te staan, dan wil ik nog wel eens stil staan. Maar zelfs met mijn arm vond ik dat het leven door moest gaan.
Het is gek hoe dat werkt want kennelijk heeft het hebben van lipoedeem en andere chronisch kwalen, er voor gezorgd dat ik gehard ben en niet meer zozeer stil sta bij pijn. Zo gehard dat doorgaan en niet zeuren een mantra is geworden. Zo gehard dat ik soms riep “pijn is fijn” en bij de operaties aan mijn arm vond dat het allemaal best mee viel. Niet alleen bij lichamelijke pijn maar ook bij geestelijke pijn deed ik dat. Iets wat bij mij pas duidelijk werd na de liposucties. Toen pas realiseerde ik hoeveel pijn ik binnenin mij had gehouden want ik kwam in een rollercoaster van emoties en gevoelens terecht.
Een nieuwe balans vinden
De vraag die Joyce stelde is een goede vraag om over na te denken want hoe groot laat jij jouw pijn zijn of ben je zoals ik die de pijn eigenlijk heel erg klein laat zijn en het geen plek geeft (met alle gevolgen van dien want pijn komt er een keer uit). Voor iedere lipoedeem patiënt is de beleving van lipoedeem anders en dat geldt ook voor de beleving van pijn. De een heeft een hogere pijngrens dan de ander. De een kan er een grapje van maken en de ander wordt er enorm verdrietig van.
Ik heb jaren de lichamelijke en emotionele pijn genegeerd. Mijn pijn mocht er niet zijn. Ik vond het lastig en vooral vervelend. Ik voelde mij een zwakkeling als ik er aan toe moest geven omdat het niet verder ging. Het was mijn overlevingsmechanisme en zo kon ik mijzelf op de been houden als de lipoedeem het overnam. Was het de juiste manier? Misschien voor toen wel. Inmiddels weet ik dat pijn er mag zijn en je het ook mag uitspreken dat het er is. Pijn is simpelweg heel erg vervelend maar alleen jij kan bepalen en toelaten hoe groot je die pijn laat zijn. Niemand anders kan dat voor je doen.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
