Over lipoedeem praten of wat het met mij deed, deed ik liever niet. Heel lang wist ik ook niet eens dat ik lipoedeem had, in mijn optiek was ik “gewoon” dik. Dat is tenminste wat de artsen, diëtisten en psychologen zeiden die ik op mijn weg met vragen tegen kwam. Vragen waarop ik geen antwoorden kreeg. Vragen zoals hoe kan het dat mijn benen zo buiten proportie groeien en zo anders zijn? Vragen zoals hoe kan het dat ik steeds minder spierkracht heb terwijl ik nog een jonge meid ben? Vragen zoals waarom val ik bij mijn bovenlichaam wel af maar bij mijn onderlichaam niet? Des te langer mijn zoektocht duurde, des te minder ik erover wilde praten. Maar toen ik de diagnose uiteindelijk kreeg en wist dat ik lipoedeem had, klapte ik compleet dicht en was het een verboden onderwerp.

Onderwerp non grata

Op het moment dat ik eindelijk de diagnose kreeg, waren mijn benen al enorm en haatte ik mijn lichaam. Had ik eindelijk een antwoord op de vraag wat de oorzaak was, kon ik nog niet verder omdat er zo weinig over bekend was en behandelingen onbetaalbaar waren. Dat geen waar ik zo lang op hoopte, zorgde er uiteindelijk alleen maar voor dat ik in een nog dieper gat stortte en mij compleet voor alles en iedereen afsloot. Niet alleen voor de wereld maar ook voor mijzelf sloot ik mij af want het voelde alsof mijn hele leven uitzichtloos was. Mijn hoop werd in een keer afgekapt.

Maar dat liet ik natuurlijk niet aan de buitenwereld zien. Ik probeerde zo goed mogelijk mijn leven te leven en vooral niet te laten merken wat het met mij deed. Als ik pijn in mijn benen had, dan liep ik net een stapje harder. Als mijn benen aanvoelden als twee betonnen blokken, dan liep ik toch die trap op. Als ik eigenlijk alleen maar wilde huilen van ellende, toverde ik toch een glimlach op mijn gezicht. Als ik kapot was van vermoeidheid en bijna mijn bed niet kon uitkomen, werkte ik 10x zo hard. Zolang we maar niet over lipoedeem of mijn lichaam hoefden te praten.

Praten helpt bij acceptatie

Ik dacht altijd dat lipoedeem mijn probleem en eigen schuld was. Ik schaamde mij ervoor dat ik het zo ver had laten komen. Ja, ze zeiden wel dat het erfelijk was en dat je er niets aan kon doen maar toch was het mijn eigen schuld en daar schaamde ik mij voor. Door de inprenting dat het mijn eigen schuld was, kon ik het ook niet accepteren. Ik wilde het niet accepteren en ik bleef vechten want ik moest er zelf wat aan doen. Niet wetende dat lipoedeem vet cellen anders zijn. Niet wetende dat alle klachten die ik had door lipoedeem kwamen. Niet wetende dat door alles op te kroppen, ik echt geen stap verder kwam. Niet wetende dat ik niet de enige was, terwijl dat wel zo voelde.

Pas op het moment dat ik besloot om het liposuctie traject in te gaan, leerde ik erover praten. Ik leerde stap voor stap dat door uit te leggen wat ik heb, mensen veel begripvoller werden. Ik leerde dat het echt niet erg is als de tranen over je wangen rollen als je vertelt wat de impact van lipoedeem op je leven is. Ik leerde dat je er echt heus wel eens om mag lachen. Ik leerde vooral dat door te praten je niet alleen meer begrip creëert bij de buitenwereld maar dat je ook meer begrip voor jezelf creëert. Ik leerde dat het soms ontzettend moeilijk is om uit te leggen wat een ziekte als lipoedeem met je doet maar dat je van ieder moeilijk gesprek weer leert en een stapje in je lipoedeem acceptatie proces zet. Ik leerde dat je soms het onbespreekbare bespreekbaar moet maken en daar je je dan kwetsbaar in mag opstellen. Eerlijk is eerlijk, lipoedeem doet niet alleen lichamelijk heel veel met je maar ook mentaal kan het een zware belasting zijn.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com