Toen ik 9 maanden geleden aan mijn Saxenda reis begon, had ik werkelijk geen idee waar ik eigenlijk aan begon. Net als wel vaker in mijn leven, begon ik er vrij impulsief aan met het idee niet geschoten is altijd mis. Op dat moment had ik dus geen idee dat ik in een nieuwe rollercoaster zou stappen waarbij ik keihard geconfronteerd zou worden met mijn angsten en oude patronen. Na al die jaren leven met lipoedeem, dacht ik dat ik alles wel gezien en meegemaakt had. Ik dacht dat ik ergens de balans had gevonden in het mentale en fysieke aspect. Dat ik mijn rust en misschien wel berusting had gevonden in het leven met lipoedeem en mijn lichaam. Niet wetende dat juist de start met Saxenda werkelijk alles overhoop zou gooien en ik keihard geconfronteerd zou worden met mijn eigen demonen.

Facing my demons

Het is geen groot geheim dat het hebben van lipoedeem een hele grote impact op mijn leven heeft gehad. Vooral omdat ik lange tijd niet heb geweten dat ik lipoedeem had. Ik heb jarenlang mijzelf de schuld gegeven van mijn lichaam en kwam daardoor in extreme eet problematiek terecht. Ik heb aan allebei de kanten van het spectrum gezeten: van uithongeren naar overeten. Ik deed er alles aan om maar van het door mij zo gehate lichaam te komen maar kwam daardoor ook vaak weer aan de andere kant terecht. Een groot deel van mijn leven heb ik dan ook allerlei therapieën gehad die eigenlijk nooit tot de kern kwamen want al die jaren was ik een vrouw met een dik lichaam dus daar werd dan ook naar gekeken en naar gehandeld.

Pas toen ik de diagnose lipoedeem kreeg in 2015 en mijn liposuctie traject in 2018 deed, vielen er puzzelstukjes op zijn plaats maar kwamen er ook nieuwe openingen door nieuwe angsten die naar boven kwamen. Eten en niet eten waren de rode draad die door mijn leven bleef gaan. Het was eigenlijk een onderdeel van mij geworden maar waarbij ik mij niet kon neerleggen. Vooral het overeten zat mij enorm dwars en was een van de redenen waarom ik werd doorverwezen naar de internist. Op dat moment dacht ik namelijk weer dat het aan mij lag en ik gewoon niet de wilskracht had om het te veranderen. Net als dat ik dat jarenlang met mijn lichaam had toen ik niet wist dat ik lipoedeem had. Jarenlang heb ik mijzelf de schuld gegeven en ben ik ontzettend boos op mijzelf geweest.

Finding my peace

Toen ik begon met Saxenda had ik nooit gedacht dat ik zo geconfronteerd zou worden met mijn innerlijke demonen en dat het niet de lipoedeem zou zijn waar ik tegenaan liep. Ik werd juist geconfronteerd met mijn brein dat trucjes ging uithalen met eten en ineens weer bewust werd van het feit dat niet eten ook een optie was. Iets waar ik keihard tegen moest vechten en wat de eerste maanden een enorme rollercoaster werd. Iets waarvan ik dacht dat het ergens op de achtergrond aanwezig was en dat juist de lipoedeem overal de schuld van was. Het was voor het eerst in jaren dat ik niet bang was voor de lipoedeem en wat er met mijn lichaam zou gebeuren.

Het eerste half jaar Saxenda was een enorme strijd met mijn innerlijke demonen maar als ik nu kijk waar ik sta, realiseer ik mij dat ik eindelijk rust heb gevonden. Niet alleen rust in mijn eten maar vooral rust in mijn hoofd en lichaam. Natuurlijk weet ik dat de lipoedeem niet zal verdwijnen maar ik weet wel dat als ik zo doorga zoals ik nu ga, dat de angst voor lipoedeem niet meer zo groot zal zijn als het altijd is geweest. Ik heb nu namelijk gezien dat als ik doe wat ik nu doe, de lipoedeem te hanteren is en dat het niet meer mijn grootste demon is.

Take care!

Xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com