Selecteer een pagina

Heel lang vond ik dat tranen niet oké waren. Vooral toen de lipoedeem in mijn benen steeds erger werd, vond ik dat ik maar een grote meid moest zijn en mij moest wapenen tegen de wereld. Er waren huis wel tranen maar dat waren tranen uit onmacht of frustratie omdat ik eigenlijk heel erg in de knoop zat met mijzelf en vooral met hetgene lipoedeem met mij deed. Ik vond mijzelf “zo” niet okay en dat zorgde ervoor dat ik mijzelf ging wapenen tegen de buitenwereld. Emoties en helemaal tranen hoorden daar niet bij. Tot ik het liposuctie traject in ging en niet wist wat mij overkwam.
Rollercoaster aan emoties


Na mijn eerste liposuctie leek ik in een complete roes te zitten maar voelde ik mij vooral ontzettend kwetsbaar. Ik voelde mij gestript van een stukje wat mijn identiteit was geworden. Kennelijk was dat het begin van een Rollercoaster aan emoties en tranen die loskwamen. Tranen en emoties die heel diep verstopt hadden gezeten. Het waren tranen van geluk, frustratie, opluchting, angst en boosheid.

Sinds die 1e liposuctie is er heel veel gebeurt in mijn leven en kwamen daar meer tranen aan te pas dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.  Waar ik mij eerst altijd de zwakste schakel voelde als er tranen opkwamen omdat ze altijd op het verkeerde moment kwamen, zo voelde de tranen de laatste jaren juist als iets wat mij sterker kon maken. Juist die kwetsbaarheid waar ik jaren tegen had gevochten, werd nu iets wat simpelweg okay was. Kennelijk was juist mijn arm breken die ervoor zorgde dat ik mijn kwetsbaarheid kon omarmen.

Tranen op het juiste moment


Des te harder de lipoedeem toesloeg, des te meer vond ik dat ik mijn kwetsbaarheid niet mocht laten zien. Ik vond dat ik mij moest wapenen tegen de wereld en daar paste kwetsbaarheid niet in. Met mijn rare lichaam moest ik al zo hard vechten voor mijn plekje dus ik kon die kwetsbaarheid ook wel weg vechten. Het zorgde er niet alleen voor dat ik opgesloten zat in mijn lipoedeem lichaam maar ook in mijn hoofd. Maar de enige die ik er mee had was mijzelf. Iedere keer als de tranen op een verkeerd moment naar boven kwamen, schaamde ik mij.

Het klinkt zo gek om te zeggen maar kennelijk had ik de liposucties en het breken van mijn arm nodig om die tranen weer te kunnen laten vloeien en mijn kwetsbaarheid te kunnen erkennen. Maakt het mij nu minder mens nu ik kennelijk emoties heb? Tot mijn verbazing dus niet. Het maakt mij tot wie ik ben en eindelijk is het masker afgevallen. Ik hoef mij niet meer groot te houden, ik hoef de wereld niet meer te laten zien wat ik waard ben en ik hoef mijzelf niet meer te bewijzen dat ik de wereld wel aan kan. Dat bewijs draag ik namelijk elke dag bij mij in de vorm van de littekens die mij elke dag weer herinneren aan de liposucties en arm operaties.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com