Heel veel vrouwen wereldwijd, voeren dagelijks een strijd met de weegschaal en de nummertjes die hij weergeeft. Een klein gedeelte van deze vrouwen heeft lipoedeem en een lichaam dat zijn eigen weg gaat. Hoe hard we er ook voor werken, lipoedeem doet toch waar het vaak zelf zin in heeft en dat laat een vertekend beeld zien op de weegschaal. Niet alleen dat vertekende beeld richt veel schade aan, maar ook de jaren dat veel van ons niet wisten dat ze lipoedeem hadden en dus continue de strijd aan moesten gaan met specialisten, diëtisten en onszelf. In al die jaren dat ik niet wist dat ik lipoedeem had, heb ik heel wat verschillende weegschalen gezien. Ik ging van huisarts naar dietiste naar specialist naar eetstoornisbehandeling. Altijd was daar weer die verdomde weegschaal en een getalletje wat bepaalde hoe de stand van zaken was. Een getalletje wat mijn leven ging bepalen en waar ik eigenlijk geen enkele waarde uit kon halen. Helemaal niet omdat ik geen hout meer begreep van mijn lichaam. Periodes waarin ik afviel op mijn bovenlichaam maar mijn benen bleven groeien. Periodes waarin ik alleen maar aankwam. Periodes waarin mijn lichaam veranderde nadat ik eindelijk liposucties aan mijn benen had ondergaan. Mijn lichaam heeft een heel eigen leven en mijn hoofd heeft te maken met jarenlang het niet begrijpen en trauma’s door continue maar te horen dat ik het niet goed deed. Simpelweg gebaseerd op die cijfertjes op de weegschaal.
Saxenda reis
Inmiddels gebruik ik bijna twee jaar Saxenda en het is nogal een hobbelige weg geweest. Toen ik om de doorverwijzing vroeg, was ik aan het einde van mijn latijn als het ging om mijn lichaam en eetgedrag. Jaren van diëten, mijzelf beperken en eetstoornissen, hadden zijn tol geëist en voor mijn gevoel zat ik opnieuw op rock bottom. Het is toch bijzonder hoe vaak je op rock bottom kunt raken als mens zijnde. Ik had hulp nodig en ontdekte dat er een link zat tussen het hebben van ADHD als vrouw zijnde en je eetgedrag. Helemaal in de twee laatste weken van je cyclus waarin je hormoonspiegel lager wordt. Ik zocht naar handgrepen en was op een punt dat ik alles zou aannemen. Als het maar zou helpen. Als het maar mijn eetgedrag onder controle zou krijgen. Als ik mij maar beter zou voelen. Als ik maar de lipoedeem op pauze kon zetten. Als ik de veranderingen aan mijn lichaam kon pauzeren of omkeren. Als ik maar gewoon weer het gevoel kreeg mens te zijn na twee jaar thuiszitten met arm ellende.
Deze vraag stond duidelijk in mijn verwijzing beschreven. Mijn bloed en urine werden onderzocht en ik werd meteen op de eerste afspraak op Saxenda gezet. Geen idee waar ik aan begon, net zoals ik wel vaker heb gedaan en misschien bij mij hoort. Ik had de hoop dat dit het zou zijn. Dat dit mij zou gaan helpen. En ja, ik had daarin ook een eigen verantwoordelijkheid met bewegen en mijn voeding aanpassen. Uiteraard dacht ik bij mijzelf dat ik dit wel even zou doen. Net zoals ik dat bij de liposucties dacht. Net zoals ik dat bij ieder dieet dacht wat ik in de afgelopen 24 jaar heb gedaan. Net als alle pogingen tot sporten die ik afgelopen 24 jaar heb gedaan. Ik grijp het aan en ga er vol voor in de hoop dat dit het is wat mij nu echt gaat helpen. Maar door het zo aan te pakken, loop ik soms wel eens aan de feiten voorbij.
Weegmoment
Ieder half jaar heb ik nu een afspraak in het ziekenhuis en ieder half jaar zie ik er als een berg tegenop. Waarom? Die verdomde weegschaal en het feit dat het altijd weer om de kilo’s draait. Er wordt niet gekeken naar de centimers. Er wordt niet gekeken naar de impact van een eetstoornis. Er wordt niet gekeken naar het mentale stukje. Er wordt niet gekeken naar de impact van het hebben van lipoedeem. Er wordt niet gekeken naar het effect van hormonen. Er wordt niet gekeken naar de impact van ADHD bij vrouwen. Er wordt niet gekeken naar alle positieve veranderingen waar je doorheen gaat. Er wordt niet gekeken naar de moeilijkheden waar je mee te maken hebt. Het zijn de kilo’s en ik word iedere keer weer geconfronteerd met mijn grootste angst: die verdomde weegschaal. Jaren van weegschaal trauma zijn er de afgelopen twee jaar wel voorbij gekomen. Jaren van weegschaal trauma die ervoor zorgen dat ik er iedere keer tegenop zie en altijd denk dat ik toch niet zal zijn afgevallen.
Het ergste vind ik, dat ik zelf niet meer zie wat ik het afgelopen half jaar goed heb gedaan. Of de vorderingen die ik heb gemaakt. Of hoe hard ik werk om mijn relatie met eten beter te begrijpen en andere keuzes te maken. Hoe moeilijk ik het soms heb maar er toch altijd weer uitkom. Hoe bewegen een onderdeel van mijn leven is geworden maar op een gezonde manier waar mijn lichaam met lipoedeem heel veel baat bij heeft. Hoe ik steeds meer op een gezonde en normale manier door het leven ga. Hoe ik steeds meer bewust word van mijn eigen overtuigingen, belemmeringen en trauma’s door jarenlang niet weten dat ik lipoedeem had. Die verdomde weegmomenten zorgen ervoor dat ik de goede dingen en veranderingen niet meer zie terwijl ik afgelopen twee jaar zo ontzettend veel grote stappen heb gemaakt waar ik zo ontzettend trots op kan zijn. Ik ben bezig om te ontdekken wie ik ben en te helen waar de pijn zit. Nu nog mijn relatie met die verdomde weegschaal en zijn nummertjes herstellen.
Take care!
xoxo
Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com
