Het is geen groot geheim dat ik al heel wat jaren moeite heb met mijn lipoedeem lichaam. Zelfs nu ik afgevallen ben, heb ik er nog steeds moeite mee. Terwijl ik tegelijkertijd ook weer heel erg trots ben op mijn lichaam en wat het te verduren heeft gehad de afgelopen jaren. Het blijft gewoon heel erg lastig om een balans daarin te vinden want aan de ene kant kan ik alleen maar heel erg trots zijn op waar ik nu sta en aan de andere kant, zie ik het loshangende vel en de plekken waar de lipoedeem nog steeds zit. Iets waar ik enorm mee werd geconfronteerd de afgelopen twee weken.
Bewustwording
Afgelopen twee weken vierde ik vakantie op Kos en ik heb letterlijk twee weken lang het overgrote deel van de dagen in bikini gelopen. Eigenlijk waren de belangrijkste vragen elke dag: naar welk strand gaan wij en welke bikini trek ik vandaag aan? De eerste dagen was ik mij ontzettend bewust van mijn lichaam en voelde ik mij af en toe best onzeker. Dat zorgde ervoor dat ik mij ook bewust was van de mensen om mij heen en was ik alert op blikken en opmerkingen. Het leven met lipoedeem heeft duidelijk zijn littekens achter gelaten.
Maar na een paar dagen, een paar rauwe naturel selfies met een beachy look en een mooie sunkissed huid, begon mijn onzekerheid en twijfel te verdwijnen. Of misschien verdween het niet maar voelde ik mij simpelweg prima in mijn lijf en bikini waardoor ik mij niet meer druk kon maken of er mensen naar mij keken of een mening hadden. Uiteindelijk voelde dat als een enorme bevrijding.
Ultieme vrijheid
Tijdens die 2 weken Kos zag ik een paar keer een quote voorbij komen dat je ultieme vrijheid bereikt als je je niet meer druk maakt om de mening van anderen en ik denk dat ik op Kos uiteindelijk dat punt een paar keer bereikt heb. Simpelweg door elke dag in mijn bikini te lopen en te genieten van de zon, zee en het strand. Voor het eerst voelde ik mij bevrijd van alle oordelen en opmerkingen die ik al die jaren te horen heb gekregen over mijn lipoedeem lichaam.
Nu ik dit gevoel van vrijheid heb mogen voelen, wil ik dit vasthouden maar ik merkte op de terugweg al snel dat het niet zo makkelijk is. Een blik, gemompel en wijzen op het moment dat ik uit mijn vliegtuigstoel kwam. En toch deed het mij minder dan dat het normaal deed maar het deed mij wel wat en daar heb ik moeite mee want wanneer gaan Nederlanders eens kijken zonder te oordelen?
Take care!
xoxo
Kan me voorstellen dat het lastig blijft maar mooi dat je ook ervaart dat het je rust brengt op het moment dat je het wat los kan laten.
Het helpt ook dat je ouder wordt … dat klinkt ook raar, weet ik; maar elk jaar erbij betekende voor mij minder nadenken over wat anderen voor of over mij dachten. En dat is inderdaad erg fijn. Jij bent ook op weg daar naar toe: je bent van harte welkom hier.
Want jouw laatste zin over wanneer anderen nou eens stoppen met oordelen, dat is het punt niet. Ten eerste kun je dat niet beinvloeden, want mensen hebben nou eenmaal meningen (erg lastig, dat weet ik) en oordelen gebaseerd op die mening, luidkeels of in stilte. En ten tweede kun je alleen je eigen leven leiden zoals het past bij jou.
Denk je dat ik er iets om geef als ik met een chihuahua loop? Dat andere mensen dat soort honden vervelend vinden, keffertjes, oh hij zal wel verwend zijn en bijten en dat is toch een rat aan een touwtje? Hou ik daarom minder van mijn hond?
Je hebt een fantastische vakantie gehad, je ziet er op die foto ontspanen uit (en daar ben ik dan best jaloers op 😉 ) en nou, dan zullen mensen wijzen en mompelen. Misschien zien ze ook ergens dat je je gewoon lekker vermaakt hebt. Misschien hadden zij een rotvakantie. Vast wel, want ze zijn zo zuur dat ze naar een ander moeten wijzen om zichzelf beter te voelen. En verder moet je niet over die mensen nadenken, want jemig joh: kijk nou naar die fotos!