Jarenlang heb ik mij ontzettend klein gevoeld. Wat dan misschien wat haaks staat op het feit dat mijn lichaam door de lipoedeem behoorlijk groot is. Maar juist door mijn lichaam en het ongrijpbare van lipoedeem, voelde ik mij als persoon klein en vooral niet waardig. Ik stond liever achteraan dan vooraan en wilde vooral niet teveel opvallen of in de spotlight staan. Ik wilde niet gezien worden want ik schaamde mij voor wie ik was. Natuurlijk zit dat misschien ook enigzins in mijn karakter en de persoon die ik ben. Ik doe liever het werk en haal daar mijn voldoening uit dan dat ik vooraan sta om te shinen. Wat dan ook weer compleet haaks staat op het jonge meisje wat ik was waarbij niets te gek was qua kleding en die het liefst anders was dan de rest en haar shine pakte.
Geen eigen keuze
Als je jong bent, kan er een hoop veranderen door simpele gebeurtenissen. Of je nou niet een 12 in het dozijn persoon bent. Of dat je lichaam anders is. Gebeurtenissen die impact hebben op je ontwikkeling als persoon zijnde. Ergens verloor ik mijn authenticiteit van het jonge excentrieke meisje gedurende mijn tiener jaren en misschien hoort dat er ook wel een beetje bij in onze maatschappij, de puberteit is immers een verwarrende tijd in je leven. Alleen toen ik rond mijn 18e de eerste tekenen van lipoedeem kreeg en het maar niet kon begrijpen wat dat nou was, verloor ik steeds meer stukjes van mijzelf.
Stukjes van mijn authentieke zelf. Stukjes van mijn zijn en van wie ik dacht te zijn. Stukjes van de paradijsvogel die ik altijd was en die nog binnen in mij zat. Ik wilde die paradijsvogel niet meer zijn maar wilde mijzelf laten vervagen in de achtergrond omdat ik ontzettend onzeker werd door wat er met mijn lichaam gebeurde. Mijn lichaam dat steeds meer uit proportie groeide en waardoor ik mij steeds minder mens voelde. Een lichaam wat een eigen leven begon te leiden en waarvoor ik hulp zocht maar waarin ik iedere keer faalde. Voor mijn gevoel faalde want niemand herkende lipoedeem. Het werd een opeenstapeling van feiten, gebeurtenissen, veranderingen en commentaren die ervoor zorgden dat ik niet meer wilde zijn wie ik was en het liefst een schim op de achtergrond werd.
Mijzelf tekort gedaan
Hoe graag ik ook naar de achtergrond wilde verdwijnen en onzichtbaar wilde zijn, ik hunkerde tegelijkertijd naar erkenning en waardering. Des te kleiner ik mijzelf wilde maken, des te harder ik wilde horen dat ik het goed deed en dat ik een goed persoon was. Als de veranderingen aan mijn lichaam al niet verwarrend genoeg waren, dan waren de dwalingen in mijn hoofd helemaal misleidend. Ik deed mijzelf tekort door mijn eigen onzekerheid. Het enige wat nog telde was de waardering van buitenaf en dat werd een verslaving want het moest meer en meer worden. Als ik maar erkend werd door de buitenwereld, dan was ik het waard als persoon zijnde.
Jarenlang deed ik mijzelf tekort in de persoon die ik ben want niemand anders kan jou de waardering geven waarnaar je hunkert. Een schouderklopje is fijn maar is nooit zo fijn als jezelf dat schouderklopje geven. Iemand die zegt dat je het goed hebt gedaan, is nooit zo fijn als van jezelf oprecht vinden dat je het goed hebt gedaan. Ik zocht naar de voldoening buiten mijzelf om maar te vergeten hoeveel pijn de lipoedeem mij mentaal deed. Ik zocht en vond het niet. Ik vond het in verkeerde dingen die er nog niet voor zorgden dat ik mij goed voelde. Inmiddels ben ik mij daar bewust van en probeer ik elke dag anders naar mijzelf te kijken. Hoe moeilijk het ook is na al die jaren maar elke dag zie ik weer een beetje meer van mijzelf en de dingen waar ik goed in ben. Elke dag geef ik mijzelf een schouderklopje of high five als ik een goede dag heb of iets doe waar ik energie van krijg. Elke dag overwin ik de mentale impact die lipoedeem jaren op mij had en elke dag kom ik weer een stukje dichter bij de paradijsvogel die ik als klein meisje was maar dan wel op de voorwaarden die passen bij de vrouw die ik nu ben.
Take care!
xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
