Hoewel ik echt een haat-liefde verhouding heb met lipoedeem, heeft het mij ook gemaakt tot wie ik ben. Of tenminste degene van wie ik dacht dat ik ben. Toen mijn benen toenamen in volume en ik steeds meer lichamelijke problemen kreeg, groeide er ook een muur van binnen. Een muur die mij moest beschermen tegen de buitenwereld. Het werd niet alleen een opstapeling van vetcellen in mijn lichaam maar ook van een dikke muur die bescherming moest bieden. Een muur die bescherming moest bieden tegen de hardheid van de maatschappij, gebeurtenissen die mij overkwamen, mijn eigen onzekerheid en vooral tegen elke emotie die ik voelde over mijzelf.

Kwetsbaar

Na mijn eerste liposuctie, voelde ik mij ontzettend kwetsbaar en fragiel. Natuurlijk was ik ontzettend blij dat ik eindelijk de stap had kunnen zetten, er een ongelofelijke hoeveelheid vet verwijderd was, ik weer een been had en dat alles goed was gegaan. Maar het triggerde ook iets in mij wat er voor zorgde dat ik mij kaal en kwetsbaar voelde. Emoties die ik eigenlijk altijd had afgeschermd met mijn zorgvuldig opgebouwde muur waarmee ik mijzelf beschermde tegen elk gevoel. Het voelde alsof ik gestript was van wat voor mij zo bekend was en ik ineens moest dealen met iets nieuws.

De tweede liposuctie verliep volledig anders als de eerste liposuctie en zorgde voor een trauma. Juist dat zorgde ervoor dat ik mijn muur weer kon optrekken en ik weer streng voor mijzelf kon zijn. Niks kwetsbaar en fragiel maar tanden op elkaar en niet zeuren. Het leek alsof de pijn en de beleving van de pijn een knop in mijn hoofd omzette en ik weer terug kon grijpen naar dat wat bekend voor mij was. Stoer, doorzetten en al het andere vooral wegstoppen achter die zorgvuldig opgebouwde muur waardoor niemand je pijn kon doen. Al snel vergat ik de 1e liposuctie en de pijn van de 2e ook. Met mijn tanden op elkaar deed ik de 3e en ging in mijn eeuwige overlevingsmodus door. Ik deed alsof het allemaal niets voorstelde, net als ik zo vaak had gedaan in de jaren ervoor als ik enorme pijn of ongemak had door de lipoedeem.

Confronterend

Ik deed mijn best om vrolijk verder te gaan en te genieten van mijn “nieuwe” benen. Vooral de pijn en het ongemak vergeten. Maar het triggerde een angst in mij. De angst van wat als de lipoedeem weer gaat groeien? Wat als ik weer onder het mes moet? Die angst werd binnen een jaar al werkelijkheid toen ik mijn arm brak en weer onder het mes moest. Niet wetende dat ik daarna een jaar stil kwam te staan en geconfronteerd zou worden met lipoedeem die ging groeien. De muur brokkelde langzaam af afgelopen jaar en hoe stoer ik ook wilde zijn, soms was stoer zijn niet de oplossing.

Ik ben qua lipoedeem niet terug bij af maar ik heb wel een paar flinke stappen terug gedaan vergeleken met november 2018 en soms is dat een hard pijnlijk gelach. Als ik er nu op terugkijk, heeft die enorme muur mij tijdelijk geholpen om op de been te blijven maar is dat niet wat mij nu nog helpt. Het helpt mij niet het trauma op te lossen wat ik tijdens mijn 2e liposuctie op liep. Het helpt mij niet de triggers op te lossen die nu weer tevoorschijn komen nu de lipoedeem aan het groeien is. Als ik vooruit wil komen en wil leren leven met de onvoorspelbaarheid van lipoedeem, dan zal ik de muur beetje bij beetje moeten neerhalen en de emoties die erachter zitten moeten toelaten. Ik hoef mij niet te schamen voor lipoedeem of voor de persoon die ik er door ben geworden. Ik hoef mij niet te schamen voor mijn angst om te leven met lipoedeem. Juist dat mag ik omarmen om te zorgen dat mijn toekomst met lipoedeem anders wordt dan mijn verleden met lipoedeem.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com