Selecteer een pagina

Afgelopen week had ik een terugkom avond van het lipoedeem revalidatie traject wat ik mocht volgen bij de Berekuyl vorig jaar. Nog steeds een traject wat enorm waardevol voor mij is geweest na twee jaar volledig stil staan en het gevoel hebben in een neerwaardse spiraal te zitten. Het was voor mij een van de kickstarters om weer terug te komen op mijn eigen pad. Tijdens deze avond viel mij op dat ik regelmatig het woord “moeten” langs hoorde komen en ik mij weer realiseerde hoe streng wij dames met lipoedeem voor onszelf zijn. We moeten zo ontzettend veel van ons zelf dat ik mij wel eens afvraag hoe realistisch het nog is als je al dagelijks MOET dealen met een chronische ziekte als lipoedeem.
Moeten loslaten


Ik moest ook altijd heel veel van mijzelf. Ik moest mijn huishouden runnen, een goede dochter/ vriendin/ werknemer/ persoon zijn en vooral laten zien aan de buitenwereld dat ik het allemaal wel kon redden ondanks die vervelende benen. Zelfs toen ik mijn bovenarm brak en de eerste weken mijn onderarm los eraan hing, moest ik van mijzelf nog aan van alles voldoen. Als ik er op terugkijk dan was dat gekkenwerk en gewoon niet normaal meer want hoe kan je van jezelf nou zoveel eisen als je al elke dag moet dealen met een chronische ziekte?

Bij mij kwam dat besef eigenlijk in de herstelfase na mijn 1e arm operatie en ik feitelijk niet zoveel kon. Best gek dat het pas na die operatie kwam want zelfs na mijn drie liposucties bleef ik de lat heel hoog voor mijzelf leggen en vond ik elke dag weer dat ik vooral veel moest doen zonder te zeuren want in mijn hoofd was dat de verwachting die ik van mijzelf had. Ik moest de wereld laten zien dat ik het allemaal kon, ook al kon ik het niet. Pijn in mijn benen? Niet zeuren maar gewoon doorgaan? Niet kunnen zitten na de lipo’s en benen hebben die vol liepen, niet zeuren maar benen omhoog en doorgaan. En zo kan ik nog wel een lijstje maken.

Het enige wat ik moet


Kennelijk moest ik letterlijk tot stilstand komen door iets te breken en niets meer te kunnen. Pas toen kwam het besef hoeveel ik altijd van mijzelf moest en wat ik mijzelf continue aan deed door die lat maar steeds weer hoger te leggen om de perfecte persoon voor de buitenwereld te zijn. De vrouw die met enorme benen de wereld wilde laten zien dat zij alles kon wat “normale” mensen ook konden. Dat ik daar een hoge prijs voor moest betalen, vergat ik voor het gemak maar even.

Sinds het breken van mijn arm, moet ik niet meer zoveel van mijzelf en sta ik anders in het leven. Het enige moeten wat ik doe is dat ik goed voor mijzelf moet zorgen en dat ik mijzelf elke dag mag afvragen “wat heb ik nodig en waar heb ik zin in?”. Natuurlijk heb ik, net als ieder ander, verplichtingen maar ik probeer mijn leven wel zo in te richten dat het niet meer allemaal als een moetje voelt. Sinds ik dat doe, voelt mijn leven een stuk luchtiger en fijner. Het blijft een feit dat ik al elke dag moet dealen met een leven met lipoedeem en dat is elke dag al een grote uitdaging.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Pexels.com