Toen mijn lichaam begon te veranderen door de lipoedeem, begon ik te veranderen. Ik werd met de dag onzekerder en probeerde er alles aan te doen om mijzelf te bewijzen naar de wereld. Bewijzen dat ik oké ben ondanks dat ik een lichaam heb dat anders is. Bewijzen dat ik een goede werknemer ben ondanks dat ik een lichaam heb dat anders is. Bewijzen dat ik een plekje in de maatschappij verdien ondanks dat ik een lichaam heb dat anders is. Door de jaren heen, heeft de lipoedeem ervoor gezorgd dat mijn lichaam bleef groeien maar ook dat mijn zelfbeeld steeds slechter werd. Maar moest ik mijzelf echt bewijzen en voor wie deed ik het eigenlijk?
Bewijsdrang
Afgelopen vrijdag kwam er een stuk van de Volkskrant online over blij zijn met je overgewicht. Nu is dat een hele andere discussie maar het ging mij vooral om de reacties die erop kwamen. Weer las ik talloze reacties dat elk pondje door het mondje gaan en het feit dat mensen met overgewicht een last zijn voor de maatschappij. Ik voelde een onmetelijke drang om mensen van repliek te voorzien en te laten weten dat er een hele grote groep vrouwen is waarbij elk pondje niet door het mondje komt en dat zij last hebben van lipoedeem. Ik merkte dat ik het gevoel had dat ik deze betweters moest bewijzen dat hun gedachten verkeerd waren. Weer was daar die bewijsdrang. De drang om te bewijzen dat er een grote groep vrouwen is die gebukt gaan onder hun overgewicht waar zij niet eens wat aan kunnen doen en de dupe zijn van een heleboel regels bij de zorgverzekeraars. Het voelde alsof ik moest bewijzen dat wij lipoedemers er ook mogen zijn en dat je niet iedereen met overgewicht over een kam kan scheren.
Onzekerheid
Het hele weekend heb ik na zitten denken over het waarom gevoel want waarom heb ik het gevoel dat ik mij zo moet bewijzen. Waarom heb ik het gevoel dat ik de wereld moet laten zien dat er meer achter het plaatje zit wat je ziet? Waarom heb ik het gevoel dat ik mij moet bewijzen als vrouw/ vriendin/ werknemer/ deelnemer van onze maatschappij? Een groot gedeelte komt voort uit onzekerheid. Onzekerheid die is gevormd door littekens en meningen uit het verleden. Littekens door opmerkingen en blikken die gericht waren op mijn door lipoedeem en overgewicht getekende lichaam. Onzekerheid die gevormd is door de vele barrières en vooroordelen waar ik afgelopen jaren tegenaan ben gelopen dankzij mijn lichaam wat anders is. Ik ben mij nooit zo bewust geweest van mijn onzekerheid over mijn lichaam als dat ik nu ben. Heel zorgvuldig bouwde ik mijn beschermende laagjes op door een stoere chick te zijn die keihard werkte en alles deed om de wereld maar te laten zien dat een lichaam zoals de mijne je niet hoeft te belemmeren om onderdeel van de maatschappij te zijn. Al die jaren zocht ik naar erkenning van anderen dat ik goed genoeg ben zoals ik ben en dat ik geaccepteerd zou worden om wie ik ben.
Erkenning
Door altijd maar op zoek te zijn naar erkenning van anderen, verloor ik mijzelf. Ik verloor het zicht op mijn grenzen en ging er continue overheen om maar te vechten voor mijn plekje, de erkenning en maar zo normaal mogelijk te zijn. Door jarenlang over mijn grenzen te gaan om maar “normaal” te willen zijn, verwaarloosde ik juist mijn mentale en lichamelijke gezondheid. Ik moest rock bottom zinken om in te zien dat ik een ideaalbeeld aan het nastreven was dat onmogelijk is als je een lichaam hebt met lipoedeem. Ik verpeste mijn zelfbeeld door altijd maar te kijken naar een onhaalbaar ideaalbeeld. Ik was altijd aan het rennen naar een finish die ik nooit zou behalen. En iedere keer dat ik het niet haalde, had ik weer een zweep om mijzelf te slaan en mijzelf een loser te voelen.
Zelfbeeld
De hele wereld kan tegen je zeggen dat je goed bent zoals je bent, dat je mooi bent, dat je lief bent en dat je het goed doet in het leven. Maar alleen jij kan jezelf die erkenning en waardering geven. Alleen jij kan jezelf laten voelen dat je de moeite waard bent en jezelf vertellen dat je het goed gedaan hebt. Na jarenlang mijzelf neer gehaald te hebben omdat ik niet voldeed aan het ideaalplaatje en een lichaam had wat alleen maar dikker werd, probeer ik nu stapje voor stapje mijn zelfbeeld te verbeteren, te accepteren dat ik ben wie ik ben met een lichaam dat een genetische fout heeft die lipoedeem heet en het gevoel los te laten dat ik mijzelf moet bewijzen naar de wereld toe. Het feit is dat ik mijzelf niet hoef te bewijzen naar anderen toe maar dat ik mijzelf alleen hoef te bewijzen naar mijzelf toe. Dat alleen ik degene ben die mijzelf de waardering kan geven voor wat ik doe en om wie ik ben. Dat ik alleen mijzelf het gevoel kan geven dat ik er mag zijn, ook al heb ik een lichaam dat er anders uitziet door lipoedeem. Alleen ik kan mijzelf erkennen en waarderen om de persoon die ik ben. Alleen ik kan het beste uit mijzelf halen. Alleen ik kan mijn zelfbeeld verbeteren en van mijn “handicap” mijn kracht maken.
Love yourself
En dat laatste is wat ik nu doe. Ik maak van mijn handicap en het delen van mijn verhaal, mijn kracht. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor elke andere vrouw die wordt geconfronteerd met lipoedeem of een lichaam dat anders is dan de maatschappij voorschrijft. Ik mag er zijn maar jullie mogen er allemaal ook stuk voor stuk zijn. Dus stop met jezelf verstoppen en neer te halen omdat je anders bent. Laat jezelf in al je knapheid zien want stuk voor stuk zijn wij allemaal prachtige vrouwen die al lang en breed onze plek in de maatschappij hebben verdiend. Laat de jongere generaties zien dat het oke is om te zijn wie je bent. Of dat nou is met een ander lichaam of niet.
Take care!
xoxo
Bronnen afbeeldingen: Shutterstock/ Barbara van Vliet
Amen! Niets aan toe te voegen. Geweldig goed geschreven artikel dat eigenlijk ook gepubliceerd zou moeten worden xx
Heel mooi geschreven en o zo waar ik zelf leef ook al heel lang met lipodeem en het beïnvloed mijn hele leven durf nooit met een korte broek te lopen alleen met lange rokken en broeken en passende kleren vinden valt ook al niet mee en dan ook nog die pijnen die je elke dag voelt maar inderdaad we moeten van ons zelf houden zoals we zijn
goed geschreven meis en ik zeg altijd “ ze nemen je maar zoals je bent” kunnen ze dat niet …dikke doei
Wat een prachtig artikel! Vooral deze zin uit één van de laatste alinea’s raakte me heel erg: “De hele wereld kan tegen je zeggen dat je goed bent zoals je bent, dat je mooi bent, dat je lief bent en dat je het goed doet in het leven. Maar alleen jij kan jezelf die erkenning en waardering geven. Alleen jij kan jezelf laten voelen dat je de moeite waard bent en jezelf vertellen dat je het goed gedaan hebt. ”
Ik heb zelf geen lipoedeem, zelfs geen overgewicht, maar ik vind mezelf al zo lang als ik weet dik. Ik heb een enorm slecht zelfbeeld, ook door ervaringen en woorden van mensen uit het verleden. En ik heb ook die spreekwoordelijke ‘zweep’ waar jij over schrijft. Ik ben nooit goed genoeg, nooit mooi genoeg, nooit slank genoeg. Afgelopen jaar viel ik 14 kg af terwijl ik officieel maar 5 kilo overgewicht had volgens mijn BMI, maar ik vind mezelf onveranderd dik.
Mensen proberen me er vaak van te overtuigen dat ik niet dik ben, dat ik niet lelijk ben, maar het is precies zoals jij schrijft? Je bent zelf de enige die jezelf kan laten voelen dat jij ook de moeite waard bent. Helaas heb ik dat punt nog niet bereikt, ondanks dat ik er zelfs therapie voor heb gehad. Ik vind het heel moedig en mooi dat jij dat wel kunt. Ook al zou je geen lipoedeem hebben. Je inspireert me. Dank je voor je openhartigheid.
Heel mooi geschreven! En nu ook echt gaan doen he, jezelf nemen zoals je bent. Een hele belangrijke stap heb je al genomen, je bent hartstikke goed bezig!
Weet je Marije. Het is nooit goed! Mensen die over anderen oordelen, doen dat met een reden. Ik heb geleerd dat het iets over hun zegt. Ik ken een blogger die achter mijn rug om mij een Labielo noemt omdat ik bij de GGZ liep. Ik denk nu aan hoe sneu het voor haar is dat ze zich boven mij moet verheffen.
Het modebeeld heeft veel verpest. We moeten dun zijn. Kijk eens naar de Middeleeuwen, prachtige en volle figuren!
Hatsikidee dat heb je mooi verwoord Marije xxx