Privé foto Sandra

Chiquer leven als de rest…. die uitspraak kreeg ik 3 jaar geleden toen mijn oedeem echt op z’n top was. Radeloos was ik! Ik probeer het dagelijks toe te passen…maar het is niet altijd makkelijk. 

Ik ben Sandra van Dijke, 38 jaar en alleenwonend in het mooie Zeeuwse Tholen. Vanaf mijn 12e jaar ben ik altijd met mijn gewicht bezig geweest en als ik heel eerlijk ben, dat zal altijd zo blijven. Maar gelukkig niet meer zo obsessief zoals alle voorgaande jaren.

Zo’n 15 jaar geleden viel ik op eigen kracht 50 kilo af. Bij de eerste 30 kilo verving ik 2 keer per dag een maaltijd door een shake en at ik ’s avonds gewoon warm. De resterende 20 kilo verloor ik door minder koolhydraten te eten.Wat altijd opviel was dat ik ondanks mijn gewicht verlies stevige billen, buik en armen bleef houden. Wist ik toen maar wat ik nu weet…..

In het jaar 2007 overkwam mij een zeer ernstig motorongeluk met een vooruitzicht dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Na vele operaties en keihard trainen ( op eigen kracht ) stapte ik tegen alle medische verwachtingen in uit de rolstoel! Een mega overwinning! Blij, medium….want ondanks dat ik bijna 2 jaar niet had gelopen gaf de weegschaal 20 kilo extra aan! Een nachtmerrie! En vooral niet te begrijpen omdat ik mezelf zeer streng had gehouden aan een bepaald voedingspatroon en ondanks dat ik met 2 benen in het gips zat deed ik iedere dag aan beweging. Wat ik kon, deed ik. 

Ondanks dat de artsen mij telkens weg stuurden met de opmerking “maak je niet druk, je hebt lang niet gelopen dus komt wel goed” bleef ik doorzoeken. Helaas kwam daar na een aantal onderzoeken en scans in het ziekenhuis dan het verlossende antwoord: lymfoedeem en geboren met lipoedeem. Veel zaken vielen op zijn plek, vooral van alle jaren voor het ongeluk. Ik ben alles gaan lezen over deze aandoening en viel van de ene verbazing in de andere.

Waarom was er geen arts die mij dit ooit had verteld? De vele darmonderzoeken en vooral verdrietige periodes als ik weer eens niet naar buiten ging omdat ik op ontploffen stond van het vocht of zo’n volle buik had dat ik geen enkel kledingstuk paste en daardoor maar weg kroop op de bank in een badjas. Alles viel ineens op zijn plek. Door de vele operaties aan mijn enkels na het motorongeluk was ik naast het lipoedeem helaas ook belast met lymfoedeem en dat verklaarde mijn extreme gewichtstoename.

Nu precies tien jaar geleden ben ik voor het oedeem bij mijn oedeem therapeut terecht gekomen en die bezoek ik nog steeds. Zij is een grote steun en laat mij vaak ook inzien waar ik vandaan kom en wat onhaalbaar is… terwijl ik dan zelf denk ik, kan toch best?

Waar ik echt nooit aan zal wennen en mij toch nog heel vaak onderuit haalt is dat met oedeem iedere dag anders is en je er dagelijks ook anders uit ziet. ’s Morgens bij het opstaan kun je het soms al direct zeggen: dit wordt weer een klote dag! En waarom? Soms heb ik geen idee en al helemaal geen aanleiding. Uiteraard zijn er wel zaken die erg van invloed kunnen zijn, en dan weet ik ook, morgen betaal ik de prijs voor vandaag. Maar soms is dat een kleine prijs, en soms een hele grote.

Omdat iedere dag anders is met oedeem, heb ik ook iedere dag iets anders wat ik inzet voor het oedeem als ik het nodig heb. Soms kun je helemaal niets doen behalve gaan liggen en je gemak houden. Heel irritant, zeker als je dag hier niet op berekend is. 

Het lastige vind ik dat ik er soms heel erg opblazen uit zie en ik weet en voel dat andere mensen dat ook zien. Het liefst wil ik dan tegen iedereen zeggen “ik heb een slechte vocht dag hoor, ik ben niet aangekomen of zo” maar mijn coach heeft mij geleerd dat ik dat helemaal niet hoef! Ik ben goed zoals ik ben, met of zonder vocht. Mijn coach, die mij zowel zakelijk als privé coach leert mij keer op keer om hier weer beter mee om te gaan. Mijn grootste uitdaging, tevreden zijn met mijzelf. Wat een vreselijke strijd soms!

Ik zeg altijd, tevreden zijn met mezelf, dat zou ik wel kunnen, maar met dat klote vochtprobleem is dat heel lastig. Toch wil ik ooit zover zijn dat ik er oké mee ben, want overgaan? Nee dat zal het nooit meer.

Liefs Sandra