Maandag 4 mei 2020, 20.00 uur, een lege Dam, een Amsterdam dat stil is. Heel erg stil. Het lijkt wel of zelfs de bekende duiven op de Dam stil zijn. Nederland zucht onder de Corona crisis en de lege Dam geeft dat weer. Een stad zonder geluid. Een stad zonder geroezemoes. Een stad in stilte. Een stad waar het ooit bruisde maar die nu uitgestorven is. Van over de hele wereld komen er beelden van grote steden die compleet uitgestorven zijn. Steden die in het oude normaal bruisden als een enorme mierenhoop. Steden zoals Barcelona, New York en Amsterdam waar het nooit stil was. Steden waar nu het leven stil is gevallen en de stilte het heeft overgenomen.

Gaat het nieuwe normaal wennen

Nog steeds krijg ik de rillingen als ik naar de beelden van een lege Dam kijk. Of een lege Ramblas in Barcelona. Of naar de lege straten in Parijs. Of Times Square waar de lichtjes nog vrolijk flikkeren maar waar het compleet uitgestorven is. Het is een onrealistische realiteit. Een onrealistische realiteit die mij soms de adem ontneemt want we weten allemaal dat we nooit meer terug kunnen naar het normaal van toen en dat het normaal van nu ook niet blijvend zal zijn maar dat het een andere normaal gaat worden daar zijn we ons allemaal bewust van.

Maar wat gaat dat nieuwe normaal dan wel worden? Gaat het lukken om te wennen aan het nieuwe normaal of blijven we vasthouden aan het oude normaal? Komt er ooit weer een moment waarop toeristen onze steden weer overnemen en we weer een keertje op zijn Amsterdams kunnen vloeken als ze op hun fiets stoned door de stad fietsen? Komt er weer een moment dat we naar de andere kant van de wereld kunnen vliegen om op Times Square zelf de lichtjes te bewonderen? Komt er weer een moment dat we aan de Spaanse costa’s kunnen liggen zonder dat we een mondkapje moeten dragen? Komt er ooit een moment dat dat wat we deden en normaal voor ons was weer mogelijk is?

Verandering kost tijd

De adembenemende stilte op de Dam was symbool voor hoe we door deze crisis gaan. We houden af en toe onze adem in en worden gedwongen stil te staan. Waar we normaal gesproken door het leven konden rennen en het leven konden inademen, dwingt deze crisis ons om een lange ingehouden adem te hebben. Een verandering die niet altijd makkelijk is, net als dat geen een verandering makkelijk is. Verandering doet soms pijn en voelt ongemakkelijk. Het wringt, voelt raar en ongemakkelijk aan.

Verandering dwingt je om het oude los te laten voordat je het nieuwe kan vasthouden en accepteren. De stilte op de Dam bewijst dat als we de verandering niet accepteren dat dit ons toekomstbeeld gaat zijn. Een immens indrukwekkende stilte waar het verdriet rondom deze crisis in te voelen is. Hoewel verandering moeilijk is, laten we toch proberen dit te accepteren om te voorkomen dat het beeld van een lege en stille Dam op 4 mei het nieuwe normaal wordt. Op 4 mei hoort de Dam vol te staan en alleen om 20.00 uur 2 minuten stil te zijn. Net zoals al die jaren dat ik als klein meisje tussen de mensen massa stond met mijn ouders en onder de indruk was van de indrukwekkende sfeer die er altijd hing. Indrukken die ik nooit zal vergeten, net als de indrukken die afgelopen maandag op mij maakten. Hopelijk lukt het om in het nieuwe normaal ook weer zulke indrukken te krijgen maar dan op een positieve manier.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com