Voor de verkiezingen besloten Barbara en ik elkaar een brief te sturen over onze gedachten, gevoelens en emoties rondom de verkiezingen. Een gewaagde stap waar wij allebei toch wel een beetje nerveus over waren maar de reacties waren voor ons allebei overweldigend en wij hebben besloten om onze “brief geheimen” voor te zetten. Vanaf nu zullen jullie elke maand een briefwisseling van ons op Plus een Beetje zien. Brieven over het leven, over vriendschap, over dingen die spelen of over nieuwswaardige feiten. Vandaag beginnen we met een brief van Barbara over ons, onze vriendschap en de verschillen in ons karakter. Wij zijn black and white. Morgen deel ik met jullie mijn gedachten over dit onderwerp. 

Lieve Lady Marij,

Vandaag las ik op je blog:

‘♡ Zo melig zijn met Barbara dat je buikpijn hebt van het lachen en dat mensen je vreemd aankijken ‘

Truelly Lady, ik ben het zo niet met je eens! Vreemd aankijken? Dat klinkt negatief! En ik heb geen enkele negativiteit ervaren! Sterker nog, mensen lachten met ons mee! NEE! Ze lachen ons niet uit! Naja, behalve de dames die het op je parkeerplaatsje hadden voorzien dan.

Wat kijken we soms anders tegen dingen aan! Als jij zwart bent, ben ik wit. Waar jou emoties opvlammen, denk ik eerst na, bedenk wat ik ergens van vind, haal vervolgens mijn schouders op en ga verder met hetgeen ik op dat moment aan het doen ben. Jij gaat van 0 naar 120 km binnen twee seconden, daar waar ik op 60 blijf voort tuffen.

Ik kan niet boos worden, verliefd worden, huilen. Jij reageert op alles primair. BAM! Dit is wat Marij vindt! Wat ik vind wordt beïnvloed door honderden factoren van buitenaf waardoor het niet meer MIJN mening meer is. Lady, wat benijd ik dat in je! Wellicht is het voor jou geen prettige ervaring, maar om zo puur, vanuit jezelf te kunnen reageren: Wauw!

Je mening, je gevoel voor rechtvaardigheid, je visie op deze wereld. Ik leer er zoveel van. Moet onze mening gelijk zijn aan elkaar, om vrienden te kunnen zijn? Ik ben overtuigd dat dat niet het geval is. Misschien zijn ‘wij’ juist zo leuk samen omdat jij zwart bent en ik wit. Het maakt ‘ons’ in ieder geval een stuk interessanter.

Jij bent realistischer, daar waar ik nog geloof in sprookjes, eenhoorns en het vinden van regenbogen, denk jij in grote-mensen-problemen. Toch houd ik van mijn kijk op de wereld, die altijd iets magisch lijkt te bevatten en waar ik na elke bocht een verassing verwacht. Waarin ik overtuigd ben dat alle negatieve dingen die ik heb meegemaakt bijdragen aan de IK van het heden en toekomst. Op een positieve manier. Ik heb geen spijt van mijn fouten, omdat het me heeft gemaakt tot de Barbara die jij nu kent.

Weet je nog de Trash-Dress Marij? Ook wit. De trouwjurk die ik na mijn scheiding demonstratief op een stapel rotzooi zag liggen, waar ik de schaar inzette en die ik meenam naar Parijs voor een fotoshoot. Dat wat symbool stond voor een periode waarin ik onderdrukt werd, werd zo een symbool voor mijn eigen verworven vrijheid. Dat is wie ik ben! Zo denk ik! Dat is waar ik in geloof! In silver linings om de wolken, een zon na een regenbui en in een happily ever after of dat nu met of zonder prins is. (Dat witte paard mag de prins in kwestie achterwege laten, daarvan ga ik niezen :-P)

En toch, in andere dingen.

Beide vinden we het moeilijk om hulp van buitenaf te accepteren en kunnen we als een kleuter reageren omdat we er van overtuigd zijn dat we alles zelf moeten oplossen. Altijd alles ‘zelf doen’ want oh wee, iemand zou eens te dicht in de buurt kunnen komen. Hoe simpel het ook is waar we de hulp bij krijgen: altijd alles zelf doen.

Lieve Marij, blijf altijd je hartstochtelijke eigen Ik met je duidelijke mening, ik houd ervan, juist omdat het zo anders is dan dat ik ben.

I’ll watch your back

En vergeet niet… als jij zwart bent, ben ik wit, maar samen zijn we grijs gemêleerd.

Liefs, Bar

Follow my blog with Bloglovin