In de huidige maatschappij, lijkt het wel of je soms gewoon niets meer mag zeggen omdat er altijd wel iemand is die commentaar heeft. Inmiddels is het koningshuis ook een beladen onderwerp en mag je eigenlijk niet meer zeggen dat je fan bent van het koningshuis want dan komen de complot theorieën weer te voorschijn. En toch, toch ben ik fan van het koningshuis. De tradities en gewoonten, de allure en het vleugje mystiek wat er rondom de royalty’s hangt, vind ik simpelweg wat hebben. Daarom was ik ook erg benieuwd naar het boek dat Claudia de Breij schreef over Amalia naar aanleiding van haar naderende 18 jarige verjaardag. Een meisje die is geboren in de positie van kroonprinses en toekomstige koningin. Gelukkig was mijn lees vibe nog aanwezig dus afgelopen week las ik “Amalia” geschreven door Claudia de Breij en vandaag deel ik mijn mening over dit speciale boekje met jullie.
Amalia – Claudia de Breij
Ons eerste echte gesprek voeren we in de werkkamer van haar moeder. Zij op de donkerblauwe bank, ik in een dito fauteuil, onhandig krabbelend in het opschrijfboekje op mijn schoot. Het is een nieuwe Leuchtturm, zo’n chique met lijntjes en paginanummering, door deze schrijfwarenfetisjist speciaal voor dit doel aangeschaft. De bladzijden leeg, het omslag geel. ‘Waarom niet oranje?’ vraagt Amalia. Pas als ik haar aankijk, zie ik haar spottende blik. Met ‘Amalia’ zet Claudia de Breij de traditie voort die begon met Hella Haasse die een portret van Beatrix schreef (1955) en Renate Rubinstein die Willem-Alexander portretteerde in 1985 ter gelegenheid van hun achttiende verjaardag. De prinses heeft Claudia de Breij meegenomen naar plekken die voor haar belangrijk zijn, waaronder de Koninklijke Stallen, het strand en haar school. Ze hebben gesprekken gevoerd over haar motivatie om af te zien van haar toelage, over zingen voor jezelf, cocktails maken, over hoe paardrijden helpt je hoofd leeg te maken en over de voor- en nadelen van sociale media. Ook kwam aan de orde wat het koningschap en haar toekomstige rol momenteel voor haar betekenen. Het boek laat zien wie Amalia nu is door de ogen van Claudia de Breij. Het boek bevat foto’s uit het privéarchief van de prinses.
Bron tekst: Bol.com
Mijn mening
Ik vond dit boekje (het heeft immers maar 100 pagina’s) een erg vermakelijk boekje waarin een mooi portret wordt geschetst van een 17 jarige. Een 17 jarige die onze toekomstige koningin is en die druk nu al op haar schouders voelt. Maar zij is ook gewoon een 17 jarige op weg naar een volwassen vrouw die gewoon dingen hoort te kunnen doen die je als 17 jarige doet. Het is leuk om te lezen hoe Amalia toch probeert zo normaal mogelijk haar leven te leven (wie heeft ooit geweten dat ze af en toe werkt in een strandtent) maar zich ook bewust is van haar positie en toekomstige rol. Het boek is geschreven met de nodige humor maar geeft ook een kwetsbare kant van Amalia weer. Claudia de Breij heeft met dit boekje een mooi portret van Amalia neer gezet waar zij hopelijk over 40 jaar met veel plezier naar terug kan kijken. Dit boekje is een aanrader omdat het zoveel meer is dan de rol waarin deze 17 jarige zit en ook al ben je geen koningshuis liefhebber dan alsnog zou ik hem aanraden om te lezen.
Wat vinden jullie van het koningshuis?
Take care!
xoxo
Bron stockafbeeldingen: Unsplash.com
Het lijkt me zeker een interessant en leuk boekje om te lezen. Mooie review.
Ik ben geen fan van het koninsghuis en ik heb niks met complotten daarover. Ik denk gewoon dat ze te veel kosten en te weinig opleveren. En eerlijk gezegd, er zijn wel meer 17 jarigen die gewoon een bijbaantje hebben zonder dat ze kunnen terugvallen op het vermogen van hun ouders (en eigenlijk het vermogen wat wij hen als bevolking ter beschikking stellen). Ik val daar niet echt van van mijn stoel. Ik denk dat het voor veelk 16- en 17- jarige een goede voorbereiding is op het echte leven. En dan vraag ik me af in hoeverre dat voor Amalia ooit van toepassing zal zijn. Want puur door waar haar wiegje stond wijkt haar leven toch af van dat van de normale tiener. Alleen al het gevaar dat ze toch loopt, of de mensen die ze nooit zal tegenkomen.
Maar ieder zijn ding en het is leuk dat je wel van het boekje genoten hebt. Dat ze maar een zo fijn mogelijk leven mag leiden.
Ik ben het met Daenelia eens wb het koningshuis, maar het boek lijkt me wel interessant, hij staat al op mijn ereader.