Selecteer een pagina

Het is de laatste week van de maand van de liefde. Een maand waarin ik elke week een boek deelde die met liefde te maken had. Vandaag het laatste deel in deze serie. Dit keer heb ik gekozen voor een boek dat gaat over het loslaten van de liefde. Liefde omhelst namelijk zoveel meer aspecten in het leven dan alleen de liefde voor een partner en soms houdt liefde ook in dat je iemand of iets moet loslaten. Of dat nou is in een relatie, vriendschap of een familie lid, soms moet je iemand loslaten om de liefde te kunnen blijven ervaren. Hoe moeilijk dit ook is. Marcel Langedijk schreef een boek over hoe hij zijn verslaafde broer moest loslaten tijdens zijn verslavingsperiode maar ook toen zijn broer besloot niet langer meer te willen leven en zelf koos voor euthanasie. Hij schreef over dit proces het boek “Gelukkig hebben we de foto’s nog“. Weliswaar een iets ouder boek maar wel de moeite waard om te delen.

Gelukkig hebben we de foto’s nog – Marcel Langedijk

Vlak na de geboorte van zijn dochter heeft Marcel weer contact met zijn broer Mark. Het contact is verslechterd door diens aanhoudende alcoholisme. Maar Mark heeft nieuws: hij blijkt al een jaar bezig om euthanasie te regelen. Dat is hem gelukt en het gaat binnenkort gebeuren.

In Gelukkig hebben we de foto’s nog beschrijft Marcel Langedijk de onvermijdelijke dood van zijn broer. Mark hield in de laatste fase van zijn leven een dagboek bij. Fragmenten daaruit tonen de hartverscheurende momenten van iemand die niet zonder drank kan, maar ook niet kan leven met de alcohol, zijn depressies en angsten, zonder uitzicht op verbetering.

Het verhaal van deze minder bekende vorm van euthanasie deed voor publicatie internationaal al veel stof opwaaien. Het boek is een persoonlijk verhaal over het verliezen van een dierbare: het ongeloof, de herinneringen, het verdriet, het afscheid, maar ook de vraag: hoe goed ken je iemand eigenlijk?

Bron afbeelding + tekst: Bol.com

Mijn mening

Ik heb al heel wat boeken verslonden over verslaving en die voornamelijk gingen over de eigen ervaringen van verslaafden. Zowel succes verhalen als verhalen over terugvallen. Nog niet eerder heb ik een boek gelezen wat geschreven is door een familielid van een verslaafde en gelezen over hoe zij het ervaren. Maar vooral hoe zij het ervaren om los te moeten laten en je geliefde familie lid zijn gang te laten gaan. Hoe leef je met een familie lid wat verslaafd is en die je in een negatieve spiraal ziet verdwijnen. Hoe ga je om als je broertje besluit dat hij niet meer wil leven en zijn eigen euthanasie regelt? Allemaal vragen waar je wellicht nog nooit bij stil hebt gestaan en misschien ook nooit bij stil hoeft te staan.

“Gelukkig hebben we de foto’s nog” is niet alleen het ontzettend trieste levensverhaal van Mark maar ook van Marcel, zijn zus en ouders. Alle handelingen uit liefde om Mark maar te helpen, hoe bont hij het ook maakt. De keuze van Marcel om het contact op een laag pitje te zetten als Mark er een potje van maakt. Het moeten loslaten van Mark omdat hij niet meer geholpen kan en wil worden. De acceptatie van de keuze om uiteindelijk voor euthanasie te gaan en daarin je broertje en zoon te moeten begeleiden. Erachter komen dat je je eigen broer en zoon wellicht niet zo goed kent als je dacht en daar achter komen in de laatste maanden van zijn leven en door middel van dagboek notities. En dat allemaal samengevat in één boek. Je voelt het verdriet, de frustratie, de pijn maar ook de liefde in de laatste maanden van Mark zijn leven. De eigen gedachten van Marcel die afgewisseld worden met de dagboek notities van Mark. Een ontzettend intens maar mooi en liefdevol boek waarin loslaten ineens een hele andere dimensie krijgt. Waar het eerst loslaten van een verslaafde broer is omdat zijn gedrag niet meer te handhaven is, draait het naar loslaten uit liefde omdat iedereen ziet dat het leven niet meer te doen is voor Mark. Zeker een aanrader om te lezen!

Take care!

xoxo

Bron stockafbeeldingen: Unsplash.com