Zo, er is weer een week voorbij en inmiddels zitten we al in week 48. Soms moet ik echt even slikken als ik zie hoe snel de tijd voorbij gaat. Ik kan mij nog zo goed het begin van 2016 herinneren dat ik zo aan het vooruitkijken was en wist dat dit een heel belangrijk jaar voor mij ging worden. En nu zijn we gewoon alweer in week 48 beland. Natuurlijk deel ik vandaag de foto’s van afgelopen week met jullie. Een week waarin ik “mijn ding” deed en gelukkig ook wat leuke afspraken had. In eerste instantie dacht ik dat het namelijk een hele saaie week was met alleen werk en revalidatie maar als ik mijn foto’s terugkijk, valt dat best mee. Misschien is daarom een weekly picture wednesday ook wel goed: gewoon terugkijken en zien dat je week helemaal niet zo normaal was.

Maandag 21 november ’16

Het is tijd voor de tweede week revalidatie. De eerste fase duurt 3 weken en bestaat voornamelijk uit groepssessies. Ik zal eerlijk toegeven dat toen ze dit tegen mij zeiden dat ik al meteen dacht “ja doei, daar heb ik geen zin in” maar nu de eerste week erop zit en ik met een ontzettend leuke groep vrouwen zit, neem ik mijn woorden terug. Het is namelijk ontzettend fijn om met een groep vrouwen te zijn die precies zijn zoals jij en die ook eerlijk durven toe te geven dat het hele traject toch best pittig is. En vandaag heeft iedereen moeite met opstarten en gelukkig wordt dat ook gewoon eerlijk gedeeld in de whatsapp groep die wij hebben. We starten met een therapie sessie die zich richt op omgevingsfactoren die van invloed kunnen zijn op je pijn, zowel positief als negatief. In de middagsessie doen we een mindfullness sessie en doen we een bodyscan om bewust te worden van ons lichaam. Gelukkig doe ik dat wel eens als ik niet kan slapen dus ik kon mij er redelijk goed aan overgeven. Maar het is wel vermoeiend en ik sluit de dag af met hoofdpijn en een boel onrust in mijn lichaam. Heel vreemd om je daar nu zo bewust van te zijn. Na revalidatie ga ik lekker naar huis en doe verder niets meer. En ik vind het prima.

Dinsdag 22 november ’16

Bij het opstaan voel ik al dat het een lastige dag gaat worden. Ik word moe wakker en ik heb pijn. Dit zijn dus echt dagen waarmee ik moeite mee heb. Iets waar ik mij wel bewust van ben geworden in deze eerste week revalidatie. Het frustreert mij mateloos dat mijn lichaam zo tegenwerkt terwijl ik zo graag wil. Maar goed, dat is ook een van de redenen waarom ik in dit traject zit ;-). Vandaag een dagje werken op het programma en to be honest, ook dat valt zwaar. Gelukkig heb ik lieve collega’s die mij weten op te beuren en ben ik blij dat ik kan werken want dat is ook afleiding. Het is alleen in een wat lager tempo dan normaal. Als ik klaar ben, ben ik helemaal kapot maar ik moet nog even wat boodschappen doen. Ook iets wat heel veel moeite kost en eigenwijs als ik ben neem ik geen karretje maar een mandje en uiteindelijk komt dat ook mij duur te staan want mijn armen geven het op en ik kan mijn tas niet meer tillen. Op dat moment, stond ik met tranen in mijn ogen in de supermarkt omdat het zo ontzettend confronterend en frustrerend was. Maar deze eigenwijze vrouw moet en zal die tas zelf naar haar auto brengen, ook al is het in tranen. Thuis ben ik eventjes heel erg boos op mijzelf, mijn lichaam en de hele wereld. Ik besluit de dag maar vroeg af te sluiten maar niet nadat ik nog even de limited edition chocolade letter van Verkade heb geproefd met caramel zeezout (ik geef hiervan de schuld aan Northflix die een caramel zeezout chocolade letter test deed).

Woensdag 23 november ’16

Gisteren vroeg gaan slapen en de dag laten voor wat het was heeft geholpen. Ik word wakker met een vreugde dansje want ik voel mij een stuk beter dan gisteren. Nog wel een beetje hoofdpijn maar als dat het is, dan kan ik er mee leven. Met een stuk meer energie, ga ik aan het werk en ik heb het tempo er in zitten en krijg heel veel voor mekaar. Ik hou van dit soort dagen waarop ik heel veel kan doen en lekker hard kan werken. Heel eventjes de bevestiging dat ik het gewoon nog wel kan. Love it! Na het werk ga ik lekker naar mijn ouders. Mijn moeder is bezig met oude tassen op te ruimen en zij laat mij een geweldige vintage tas van Cartier zien met een mooi verhaal erachter. I am in love en zeur haar de oren van het hoofd om die tas. Mijn vader maakt een built it yourself hamburger die heerlijk smaakt. Na een gezellige avond ga ik lekker naar huis, kruip weer vroeg mijn bed in en kijk de documentaire “Emma wil leven” (waar ik afgelopen maandag een blog over schreef). Zie, ik zei toch dat ik een heel spannend leven had deze week ;-). Maar de hoofdpijn die er gisteren en in de ochtend al zaten, zit er nog steeds en wordt steeds erger (denk iets met alle veranderingen en spanning die het toch met zich mee brengt) dus ik neem maar voor de zekerheid een tabletje in.

Donderdag 24 november ’16

Nieuwe revalidatie dag die begint met een gesprek met mijn coach. De hoofdpijn sluimert nog steeds door mijn hoofd en hoor van een van mijn groepsgenoten dat zij er ook last van heeft. Een van de dingen die ik ontzettend fijn vind van dit revalidatie traject, is dat de zorg op maat wordt aangepast. Nu zit ik dan wel in een groep maar straks in de 2e fase is het allemaal op mij aangepast. Plus dat ik een eigen coach heb die het traject begeleid en evalueert wat er besproken is en hoe ik mij voel. Je wordt echt gezien en erkend als de mens die je bent. Iets wat ik ontzettend fijn vind. Na coaching hebben we weer een pijn sessie waar vooral voorlichting wordt gegeven hoe je lichaam nou werkt en waar de pijn vandaan kan komen. Hier zitten nogal wat haken en ogen aan omdat het niet alleen lichamelijk is maar ook geestelijk en door je omgeving kan komen. Heel interessant om te leren. En in de middag heb ik een hele emotionele en grote break through. We gaan een stilte wandeling maken op het strand. In je eentje over het strand lopen. De laatste keer dat ik echt ging wandelen was 9 maanden geleden en de laatste keer op het strand was met Spike. Ik had dus wel even wat los te laten tijdens deze wandeling. Maar ik heb het gedaan, ik heb gewandeld, ik heb een traantje gelaten en ik kon mijn angst loslaten. I just did it! Die glimlach is niet meer van mijn gezicht gegaan. Ik sluit deze geweldige dag af met een eetdate met Aileen. Kon geen betere afsluiting van de dag zijn.

Vrijdag 25 november ’16

Ik word stram en met een pijnlijk lichaam wakker maar ik glimlach en straal nog steeds. Het voelt als zo’n grote overwinning en de pijn is het bewijs van mijn overwinning. Niets kan mij nog breken vandaag. Ik ben zelfs op tijd om nog voor het werk even langs de apotheek te rijden. Het valt zelfs mijn collega’s op dat ik straal en ik vertel dan ook super trots wat ik heb gedaan. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik na 9 maanden gewoon “even” drie kwartier heb gewandeld. Het voelt dan ook alsof ik op wolkjes de dag doorzweef. Na het werk rommel ik wat in huis en breng de avond lekker op de bank door met Roy Donders en wat werken aan mijn site.

Zaterdag 26 november ’16

Vandaag niet zo heel veel op de planning staan. Behalve een afspraak met een vriend in Amsterdam om even bij te kletsen en inspiratie op te doen voor mijn blog. Op de terugweg kom ik Amsterdam bijna niet uit door allerlei files en omleidingen en weet ik veel wat. Thuis doe ik lekker rustig aan, rommel wat aan en werk nog een beetje aan mijn blog. Na maanden van wachten en naar uit kijken, ga ik eindelijk naar “Fantastic beasts and where to find them”. Ik moet er echt even inkomen en loslaten dat het geen Harry Potter is maar ik vind het een super film en ben benieuwd naar het vervolg.

Zondag 27 november ’16

Voor mijn doen sta ik vroeg op deze zondag en ben ook al vroeg op pad. Ik heb namelijk afgesproken met mijn creatieve hobby vriendinnen en we gaan een art journal workshop doen bij Saskia de Bruin. Een van mijn favoriete creatieve “docenten” die geweldige schrijf- en creatieve workshops geeft. In de auto merk ik al dat ik mij niet lekker voel en dat het wellicht iets teveel van het goede is geweest deze week. Maar ik wil heel graag een art journal workshop doen en zet dus door met de hoop dat het minder wordt als ik bezig ben. We schrijven, tekenen (iets wat ik al heel lang weer wilde doen maar wat ik gewoon niet voor mekaar kreeg) en kletsen een eind weg. Heerlijk om weer bezig te zijn maar het nare gevoel in mijn lichaam en hoofd gaat niet weg. We gaan nog even lunchen in Avenhorn maar daarna kan ik niet meer en ben ik uiteindelijk blij dat ik thuis ben, misselijk van de hoofdpijn. Ik bel mijn ouders af en duik mijn bed in. De rest van de dag doe ik niets meer behalve slapen, een beetje lezen en uiteindelijk nog even Gordon kijken.

Het was een hele gemengde week met een heleboel leuke dingen en goede momenten maar ook heel veel bewustwordings momenten waarin ik geconfronteerd werd met het feit dat ik niet meer zo kan leven als ik vroeger deed omdat mijn lichaam dan gewoon gaat protesteren. Nu is dat soms nog ontzettend frustrerend maar daarvoor zit ik in het revalidatie traject om te leren om te gaan met dit soort momenten. Ik heb er het volste vertrouwen in dat mij dit gaat lukken en dat ik over een half jaar hele andere fotodagboeken kan plaatsen 😉

Hoe was jullie week? Hadden jullie een goede balans tussen de dingen die je moest en die je deed voor je plezier?

Take care!

xoxo

Follow my blog with Bloglovin