Selecteer een pagina

received_10153732509166688

Waar het nooit over gaat in mama-land .. of, althans, bijna nooit. Want, helaas, helaas, zijn er nog veel taboes in mama-land. Helemaal voor de nieuwbakken mama’s. En dan heb ik het nog maar niet over de ‘rivaliteit’ die er heerst. Maar dat is een ander verhaal. Nu eerst een lijst met onderwerpen waar ik eerder over geïnformeerd had willen worden. De onderwerpen waar bijna niemand het eigenlijk openlijk over heeft. Zijn ze taboe? Of zijn de ‘ervaren’ mama’s het al weer vergeten? Of ontkennen we gewoon met zijn alles dat deze dingen gebeuren omdat het moederschap die ‘roze wolk’ moet zijn?

received_10153725773521688

Wat ik graag had willen weten
  • OK, laat ik de eerste ‘vieze’ maar uit de weg hebben. Het vloeien na de bevalling. Natuurlijk lees je erover, maar heel oppervlakkig. Nooit lees je verhalen over doorlekken, elke keer weer bedenken welke kleding handig is (naast je eventuele voedingsshirts), dat je eigenlijk een aparte set onderbroeken moet kopen, dat die inleggers echt niet fijn zijn want de blijven ‘nat’. Wat heb ik mij vies gevoeld die weken! En dan komt je eerste ‘gewone’ menstruatie weer.
  • De spierpijn in je nek, schouders, tussen je schouderbladen en in je armen van het dragen, wiegen, oppakken en voeden van je kind. Ik mag toch hopen dat ik daar enorme spierballen aan het kweken ben onder die bingo-wings van mij 😉
  • De spierpijn in je kaken van het vriendelijk glimlachen naar compleet wildvreemden die je kinderwagen induiken en toch niet luisteren naar je antwoorden op hun vragen (vraag mij het dan niet!). Hoe reageer je daar nou het beste op? En hoe kun je ze ontwijken zonder vreselijk asociaal te lijken?
  • Het schuldgevoel over het niet af staan van je baby van twee weken oud aan iedereen die op kraamvisite komt als je hun blikken ziet. Mijn Kleine Man was nog zo teer, zwak, moe en makkelijk overprikkeld. Die bleef lekker bij mama of papa. Op zich hele legitieme reden, maar hoe maak je dat nou goed duidelijk naar bezoek?

received_10153732512231688

  • Het beantwoorden van de vraag: ‘Hoe was de bevalling?’ als die niet zo goed is verlopen? Of als je daar niet over wilt praten? De vraag wordt gesteld maar je wordt geacht een zo kort en positief mogelijk antwoord te hebben. Ik heb gemerkt dat het eerlijke antwoord, en in mijn geval lange antwoord, niet op prijs wordt gesteld. Nu antwoord ik met: ‘Uiteindelijk is het goed gekomen.’ Dan krijg je vanzelf wel een doorvraag, of niet. Ook goed. Maar voordat ik dat antwoord had bedacht was ik al veel pijnlijke gesprekjes verder.
  • Dat je van je eigen kind kunt walgen. Natuurlijk weet je dat die poepluiers erg zijn, dat wordt je genoeg verteld. Maar hoe erg weet je pas als het je overkomt. Als je kokhalzend boven de commode hangt met drie reserve luiers en 10 billendoekjes in de aanslag. Dat zo’n klein schattig lief wezentje zo’n enorme lucht kan produceren! Hij zal ’t van zijn vader hebben 😉
  • De vermoeidheid. Ja, daar wordt over gepraat, maar bijna altijd wordt het weg geveegd met de opmerking: maar dat gaat over. Of: dat hoort erbij. Wanneer? En wordt het dan beter? En hoe doe ik dat nu dan? Als ik ‘s avonds misselijk van vermoeidheid op de bank mijn kind in slaap zit te wiegen na zijn voeding? Als ik in de nacht bij elke geluidje mijn hartslag voel toenemen en ik meteen ‘Nee, niet nu, niet wakker worden, ik ben nog niet uitgerust’ denk?
  • De enorme onzekerheid! Wat is het lang geleden dat ik mij zo onzeker heb gevoeld zeg! Onwijs! En deze komt harder aan omdat het over je kind gaat! Bij alles wat jij doet twijfel je. Bij alles wat hij doet twijfel je. Bij alles wat je leest of hoort twijfel je. Het is zelfs zo erg dat als je een andere ‘nieuwe moeder’ over straat ziet lopen of op Facebook leest dat ze een dagje weg is geweest of lekker weg gaan met de kleine, ik twijfel of ik het wel goed doe en of ik niet te onzeker ben. Echt! Te gek voor woorden!

received_10153732495466688

  • Het verslavende gevoel van een klein, warm, ontspannen, slapend lichaampje tegen je aan.
  • De verslavende blik van de tandeloze lachjes van je baby.
  • Het verslavende blije gevoel als je ontdekt dat je baby weer iets nieuws kan. Sinds afgelopen week draait mijn Kleine Meneer van 9 weken zich op zijn zij met zijn beentjes. Zo snel al!

Oh en die van mij heeft van die ontzettend lekkere spekwangen waar gewoon elke keer als het kan op gezoend moet worden! Deze verdient natuurlijk een extra vermelding 😉

Tegen welke taboe’s zijn jullie aangelopen na de bevalling? Hoe gingen jullie daarmee om?

There is no way to happiness, happiness is the way!

Liefs, Marjolein

Mochten jullie Marjolein willen volgen, check dan haar blog Mijn Grote Geluk

Foto credits: Marjolein van ’t Hoff-Lesage

Follow my blog with Bloglovin