Selecteer een pagina

eline-heliomare-20170319_145103

Ik ben aan het appen met iemand van een jong bedrijf, waarmee ik heb samengewerkt. Even horen hoe het daar gaat. Het gaat goed. De eigenaar is in Aruba naar een congres geweest. Hoor terloops wanneer een achterstallig factuurtje betaald zal worden. Een van hun app producties is wat uit de hand gelopen. Ik informeer ernaar.

Maar, wacht.

Wacht even meneer… gewoon… Heel even wachten.

a1c01d995f9aa2e951ba695fa1dbbd6f

Keihard meezingen

Ik app straks weer verder. Want ik moet met een lied meezingen. Hardop. Keihard zelfs.

Ben alleen thuis en luister, terwijl ik contact hou met het werkveld, een playlist op Spotify. Mijn muziek is overal bij me. In mijn telefoon. Met Spotify dus. En… het is niet zomaar een playlist. Het is een bijzondere voor mij. Een playlist die ik “I feel love” heb genoemd. Als ik me echt warm wil voelen van binnen, luister ik de liedjes die daar op staan.

Lekker warm

Nu heb je het als reuma-’patiënt’ natuurlijk bijna nooit lekker warm. De vraag “Wanneer verhuizen we naar Spanje?” houdt me regelmatig bezig. Het gaat niet gebeuren binnenkort. En de sauna bezoek ik meestal maar 1x per week. Dus dan maar figuurlijk warm. Door de playlist komen mijn gedachten op mensen waar ik veel om geef en op de liefde in het algemeen. En soms zit er dan zo’n lied tussen – oké, heel eerlijk, het merendeel van deze liedjes komen ervoor in aanmerking – waar je gewoon mee mee wil blèren.

Uitlaatklep

Binnenkort start ik met een revalidatietraject. De intake, rond half september, was behoorlijk pittig. Veel vragen over wie ik ben, hoe mijn gezondheid er momenteel bij hangt en wat ik op korte termijn wil bereiken. Na een paar uur ondervraging was ik uitgeput. Gefrustreerd over alles dat RA aan mijn leven heeft veranderd. Soms angstig voor wat de toekomst brengt. Me afvragend hoe veel verder de revalidatie me kan gaan brengen. Het positieve was echter dat ik met een mooi inzicht naar buiten liep. Een van de revalidatiedames kwam namelijk met een valide punt: “volgens mij heb je gewoon een uitlaatklep nodig!”

“Een uitlaatklep? Hmm… heb ik die dan niet?” dacht ik.

Ik had ergens in de intake gezegd dat ik het weer eens leuk zou vinden een avondje te kunnen dansen. Ik bedoel dan met een vriendin ofzo. Gewoon, zo stijf als je dat als amateur doet in een discotheek. Maar zij dachten: die moet op dansles. En nu is dat onderdeel van mijn revalidatie binnenkort.

Dansles

Oeps… ben benieuwd hoe dat gaat verlopen.

Een reumapatiënt op dansles. Zij denken blijkbaar dat het kan. Ze hebben er zelfs intern een fysio voor benaderd. Speciaal voor mij. Dus ervoor bedanken kan natuurlijk niet. Vind ik dan. Het lijkt me best geinig om te doen, maar de lijst met bezwaren die in me opkomen, komt vast ook direct bij jullie op. Zit niet echt te wachten op een nieuwe peesontsteking in mijn pols of een weer opgevlamde gewrichtsontsteking in mijn middenvoet. We zullen het zien. En ach, misschien valt het heel erg mee. En dans ik binnenkort met een nieuwe playlist door het huis. Gelukkig is het nog niet zover.

Ondertussen dacht ik: laat ik zelf alvast een uitlaatklep creëren. Ik probeer gewoon wat. En ik begon te zingen. Oorverdovend hard. In de auto. En soms thuis. Als ik alleen ben. Want… het lucht ontzettend op, maar is wel zo vals als de nacht!

Groetjes, Eline

Eline Kwantes is 33 jaar en woont met haar jonge gezin in Uitgeest. Ze heeft een eigen bedrijf, dat zich in het basisonderwijs bezig houdt met digitale media en “toekomstdenken” over nieuwe technologie. Daarnaast is ze het liefst zo vaak mogelijk in de natuur en is in opleiding tot (hobby)chocolatier. Ze worstelt regelmatig met (vermoeidheid en pijn door) RA.

Dit artikel werd eerder door Eline gepubliceerd op de website van de reuma vereniging Alkmaar

Follow my blog with Bloglovin